Postanowienia Kongresu Wiedeńskiego dla Europy

Kongres Wiedeński - 1815 r. zgromadził monarchów i dyplomatów państw zwycięskiej antypolskiej koalicji, wśród których najważniejszą rolę odegrali:
- Minister spraw zagranicznych Austrii - Klemens ks. Metternich
- Kanclerz Prus - Karl von Mardenberg
- Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii - Robert Castlereagh
- Kanclerz Rosji - Karol Nesselrode
- Minister spraw zagranicznych Francji - Charles de Talleyrand

Zmęczona długoletnimi wojnami Europa oczekiwała ustanowienia trwałego porządku politycznego. Dla polityków zebranych w Wiedniu porządek ten miał się opierać na dwóch zasadach
- RÓWNOWAGI EUROPEJSKIEJ
- LEGITYMIZMU

Zasada równowagi oznaczała, iż żadne z mocarstw europejskich nie powinno osiągać przewagi na innymi. Orędownikiem tej koncepcji była przede wszystkim Wielka Brytania, stosująca ją w swej polityce zagranicznej już od XVIII w. Traktowała ją zresztą w dobie pokongresowaj bardzo mechanicznie: odpowiedzią na sojusz Prus i Rosji było zbliżenie się Austrii Francji i Wielkiej Brytanii

Legitymizm, druga z kongresowych zasad, uznawał boską legitymację do sprawowania władzy monarszej przeciwstawiając się rewolucyjnym hasłom suwerenności ludu i prawa narodów do stanowienia o sobie. Tak więc władcy których usunęła rewolucja lub Napoleon mieli powrócić na tron; Respektowanie praw monarchów oznaczało też zwrot zabranych im w czasach rewolucji terytoriów (w praktyce kłóciło się to często z zasadą równowagi).

Jesienią 1815 r. został podpisany akt ŚWIĘTEGO PRZYMIERZA Przystąpiły do niego wszystkie państwa europejskie prócz Turcji, Państwa Kościelnego i Anglii(mimo iż formalnie nie należała do przymierza brała udział w jego kongresach) Pozycje mocarstwową w Europie zajęła Austria, wielkie spełnione po latach możliwości otwierały się przed Prusami. Po ugruntowaniu swej pozycji w Europie z planami ekspansji terytorialnej w innych rejonach świata zaczęła występować Rosja stając do rywalizacji z Anglią

Święte Przymierze miało zacieśnić więzy między mocarstwami i gwarantować po wiedeński ład. W swej idei stanowiło próbę stworzenia zasad współpracy europejskiej i mimo że w istocie konserwatywne, nie było wymierzone w "ludy Europy", choć taki jego obraz przekazywała romantyczna historiografia niemiecka, podobnie jak i polska nauka historyczna, rozpatrująca problem wyłącznie z punktu widzenia polskiej racji stanu

Postanowienia Kongresu Wiedeńskiego
- Utworzenie Związku Niemieckiego z udziałem 34, a potem 35 państw i 4 wolnych miast pod przewodnictwem Austrii
- Włączenie do Prus 2/3 terytorium Saksonii oraz Torunia Gdańska departamentów- Poznańskiego i Bydgoskiego z dawnego Księstwa Warszawskiego
- Utworzenie Królestwa Polskiego (z częścią ziem dawnego Księstwa Warszawskiego) połączonego unią personalną z Rosją
- Utworzenie Wolnego Miasta Krakowa (pod protektorianem trzech zaborców)
- Przyłączenie Lombardii Wenecji Dalmacji do Austrii
- Utworzenie Królestwa Obojga Sycylii
- Przywrócenie Państwa Kościelnego Papieżowi
- Połączenie Belgii z Holandią (w Królestwa Niderlandów)
- Utworzenie Federacji Szwajcarskiej (przyjęła Ona zasadę wieczystej neutralności)
- Włączenie Finlandii do Rosji (kosztem Szwecji)
- Włączenie Norwegii do Szwecji (kosztem Danii)
- Powrót Francji do granic z 1792 r.