Kultura rycerska - zagineła czy przetrwała do czasów współczesnych?

Średniowiecze to epoka, w której kształtowały się literackie wzorce osobowe godne naśladowania. Należał do nich ideał świętego i ascety, czyli człowieka pobożnego wyrzekającego się wszelkich dóbr, który cierpieniem i dobrymi uczynkami. Ciągłą myślą o Bogu, przygotowywał się na śmierć i wieczne zbawienie.

W dzisiejszych czasach ten ideał ascety stracił swoje znaczenie. Również wartości takie jak Bóg, honor, ojczyzna straciły znaczenie w naszym życiu.

Każdy zajęty jest wyłącznie własna osobą i dążeniem do sławy, nie licząc się z innymi. Ludzie nie wiedzą też, czym mają kierować się w życiu i żyją pod presją innych, są strachliwi i nie potrafią już być patriotami. Natomiast średniowieczni rycerze byli prawdziwymi ludźmi - bohaterami; zdołali poświęcić całe swoje życie dla dobra ojczyzny lub kierując się miłością do Boga. Jednak niestety tylko taka miłość nie była im obca, gdyż składając śluby czystości i umartwiając się, zatracili całe swoje życie osobiste, czego przykładem jest św. Aleksy.

Mimo że nie zawsze umieli oni pogodzić służbę dla kraju z życiem osobistym, wartości, które reprezentowali powinny być godne naśladowania przez wszystkich. Oni, bowiem nie bali się umrzeć za kraj czy króla. Wsławiali się uczciwością, wiernością odwagą, rozsądkiem, czego w dzisiejszych czasach często nam brakuje. Od średniowiecznych bohaterów powinniśmy uczyć się pokonania własnych słabości, odróżniania dobra od zła oraz zastanowić się, czego naprawdę chcemy i dążyć do tego przez całe życie, nigdy się nie poddawać.

W dzisiejszych czasach ciężko jest spotkać ideał rycerza. Dla wielu mężczyzn nie liczą się teraz kultura i dobre wychowanie, nie wspominając już o tych, którzy w dziewczynach widza tylko godne pogardy i obrażania przedmioty. ·

Społeczeństwo początku XXI wieku nie charakteryzuje się ascezą. W pogoni za karierą, w ogromnym zapracowaniu i stresie często religię odstawia się „na później”, jest ona zaniedbywana, dla wielu ludzi przestaje być wartością nadrzędną. Zdajemy sobie sprawę z tego, że dopiero po śmierci będziemy mogli być naprawdę szczęśliwi (oczywiście, jeśli sobie na to zasłużymy), ale nie chcemy, aby nasz pobyt na Ziemi był nieciekawy, męczący, niewypełniony niczym, prócz nadziei na zbawienie i szczęście wieczne. Ważne jest dla nas, aby chwile spędzone na tym świecie były pełne zarówno dobrych uczynków i aktów wiary, jak i przyjemności.

Dziś natomiast człowiek, który chce osiągnąć sukces, często musi wyzbyć się skrupułów, pozwolić się czasem skrytykować, musi umieć zwalczać swoje słabości, a nie ukrywać je poddając się im. Nierzadko także, aby zadbać o własne dobro zapomina o innych, o danym komuś słowie, nie jest lojalny wobec przyjaciół, lecz stara się wszystko zagarnąć dla siebie. Lojalność i honor to cechy, które teraz straciły nieco na wartości, a których tak bardzo zazdrościmy bohaterom średniowiecza. ·

Mimo iż wspaniali rycerze, asceci i święci średniowiecza są przez nas podziwiani, to jednak ich świat, w którym działali i byli ideałami dla społeczeństwa tamtych czasów, znacznie różni się od naszego. Sądzę, że mimo wszystko daleko nam do bycia takimi, jacy oni byli. Kto wie, może kiedyś znów nadejdą chwile świetności ascezy i powszechnych wojen? Na pewno nie dzieje się to teraz, ale przecież wszystko nieustannie jest w biegu, zmienia się.

Kończąc chciałabym powiedzieć, że ze stylem życia, pragnieniami i niepokojami ludzi tamtej epoki możemy się identyfikować, chociażby w małym stopniu. W dzisiejszych czasach również przywiązujemy wagę do dążenia do doskonałości, świętości. Podobnie jak i oni obawiamy się śmierci, chwili jej nadejścia. Więc uważając średniowiecze za okres zacofania, krytykujemy także nas samych.