Ojczyzna w literaturze.

Tematem mojej wypowiedzi będzie ojczyzna. Zadajmy więc sobie najważniejsze pytanie. Czym jest ojczyzna? Moim zdaniem ojczyzna to matka. Najukochańsza, najważniejsza, pierwsza osoba która darzymy miłoscią. Bo przecież ojczyznę też pokochalismy pierwszą, też była i jest najukochańsza. Kiedy mojego przyjaciela zapytałam co on sądzi na ten temat powiedział że to działa tak jak to że dziecko ciągnie do matki. Jesteśmy więc dziećmi naszej ojczyzny z czym ja się zgadzam. Matka jest przecież ostoją bezpieczeństwa, która o ile nas nie zawiedzie, a nasza ojczyna nas przecież nie zawiodła to z chęcią do niej wracamy. Jest przecież coś w tym że człowiek chce być blisko ojczystej ziemi. Ojczyna to nasz dom, tutaj wszystko się zaczęło. To kolejny powód dla którego tu wracamy i chcemy tu być. Bo przecież w naszym ojczystym kraju poznaliśmy pierwszych przyjaciół, pierwsze miłosci, nauczyliśmy się wypowiadac pierwsze słowa i postawiliśmy pierwsze kroki. To od niej zaczęła się nasza historia, nasze życie. Ale nasi rodzice, nasza matka, ma przecież też swoje wady. Czy z ojczyzną jest inaczej? Nie. Ona także ma wady, ale tak samo jak z wadami rodziców, potrafimy je akceptowac i pomimo tego ją kochamy. Bez ojczyzny nie umiemy żyć, bez miłości do ojczyzny nasze serce jest małe i suche jak orzeszek, bez tej miłosci usychamy i zamiast się rozwijać stoimy w miejscu. Ojczyzna łączy się nierozerwalnie ze słowem patriotyzm. To własnie on utrzymuje w naszej głowie i w naszym sercu właściwy porządek rzeczy. Patriotyzm to nader mocne uczucie do kraju w którym się urodziliśmy, do kraju w którym się wychowaliśmy. Paulo Coelho powiedział kiedyś że czasami los czasem rozdziela ludzi aby uświadomić im ile dla siebie znaczą. To wazne słowa. Odnoszą się także do ojczyzny. Kiedy wyjeżdżamy z kraju, zamieszkujemy inne państwo lub kontynenent to dopiero wtedy odkrywamy jak bardzo brakuje nam ojczyzny. Tęsknimy za ojczystym językiem, za mieszkańcami matczynego narodu, za tradycyjnymi potrwami i strojami. Tęsknimy za wszystkim co pozostało w kraju z którego wybyliśmy. Temat ojczyzny poruszyło także wielu sławnych pisarzy i poetów. Powołam się tu na słowa najznakomitrzego z polskich poetów: Adama Mickiewicza z jednego z jego największych arcydzieł- epopei Pan Tadeusz. „Litwo , ojczyzno moja, ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić ten tylko się dowie kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie , widzę i opisuję bom tęsknie po Tobie.” Te słowa , choć tak krótkie, to w piekny sposób opisują miłość do ojczyzny. Opisują tęksknotę po stracie ukochanego kraju. Gdy Polska zniknęła z mapy europy wiele polskich znakomitych umysłów wyemigrowało z kraju. Każdy z nich dogłębnie odczuł tęsknotę za ojczyzną. Wypowiadali się o niej w swoich utworach. Tadeusz Biernacki w swojej pieśni- Pierwsza brygada. Maria Konopnicka w swoim wierszu- Ojczyzna, pisał o niej Cyprian, Kamil Norwid w utworze Moja piosnka. Uważam też że nawet jeśli nie lubimy teraźniejszej polityki to i tak powinniśmy kochać ojczyznę choćby za to że tyle osób zginęło z miłości dla niej. Zginęło za nas. Mimo że politycy nie koniecznie szanują nasz kraj i nie do końca dobrze robią to powinniśmy kochać ojczyznę za to że jest. Za poświęcenie ludzi... Ludzi którzy tak naprawdę stworzyli ten kraj. Ludzi którzy byli skłonni oddać za nas życie żeby żyło się nam lepiej. To on ją tworzyli...Na ojczyznę składa się wiele czynników. Miłość do ojczyny okazujemy w różnoraki sposób. Okazują ją różni ludzie. M.in. sportowcy. To że reprezentują swój kraj w narodowych barwach, to że gdy zwyciężą grają im hymn ich państwa to także istotne elementy patriotyzmu. Patrioci to często gwiazdy które występują na konkursach miedzynarodowych aby nasz kraj zyskał w oczach innych narodów. Wielkim patriotą był także Karol Wojtyła. Przytoczę dziś fragment jego słów. „Ojczyzna -kiedy myślę –wówczas wyrażam siebie i zakorzeniam, mówi mi o tym serce, jakby ukryta granica, która ze mnie przebiega ku innym, aby wszystkich ogarniać w przeszłość dawniejszą, niż każdy z nas: z niej się wyłaniam”. Te słowa mówią o tym że ojczyzna jest z nami zawsze. Była w przeszłości, jest teraz i będzie w przyszłości. Tego się nie da uniknąć. Każdy człowiek powinien być świadomy ojczyzny i nie wstydzić się jej. My, polacy , możemy się jej nie wstydzić dzięki takim polakom jak Karol Wojtyła, Maria Curie Skłodowska,Józef Piłsudski czy nawet nasz wspaniały skoczek- Adam Małysz, który także dumnie reprezentował nasz naród w skokach narciarskich. Miłość do ojczyzny często łączyła ludzi i nasz kraj w trudnych sytuacjach dla Polski. Podczas zaborów, w czasie I i II wojny światowej, w czasie rozpadu Rzeczypospolitej. Łączyła nas też wspólna modlitwa. Jak ta, gdy przyjechał do Polski z pielgrzymkom papież Jan Paweł II. Polacy potrafią się jednoczać. Często spontanicznie, po to by wspólnie poradzić sobie z problemem. Świadczy o tym np. to że w czasie niedawnej śmierci prezydenta mnóstwo ludzi zgromadziło się w kościołach, przez pałacem prezydenckim. Zgomadziliśmy się też wszyscy gdy zmarł Jan Paweł II , a współpracowaliśmy i pomagaliśmy osobom które zostały poszkodowane w powodziach na południu Polski. To my tworzymy ojczyznę i powinniśmy ją kochać bo bez nas ojczyzną by nie była... Matka bez dzieci już nie jest matką, mimo że rodzeństwo, czyli inni ludzie, nie zawsze robią dobrze to i powinniśmy ją kochać. Kochać tak jak się kocha matkę. Bez niej nie było by nas, bez nas nie było by jej.