Ekranizacja Krola Edypa

Chciałbym podzielić się refleksjami dotyczącymi ekranizacji sztuki pod tytułem „Król Edyp” Sofoklesa. Film został wyreżyserowany w 1968 roku przez Philipa Saviella. Muzykę skomponował Jani Chiristou. Głównego bohatera zagrał Christopher Plumer. W filmie bardzo ważną rolę odegrała muzyka, która wprowadziła nas w nastrój. Akcja filmu rozgrywa się w starożytnej Grecji w około VI w p.n.e. Czas akcji obejmuje wydarzenia od czasu zabicia Laiosa przez Edypa do opuszczenia przez niego Teb.
Film mówi nam, że niezależnie co wybieramy w życiu to i tak skazani jesteśmy na swoje przeznaczenie. Film opowiada o królu Edypie który w nieświadomości zabił swojego ojca i ożenił się ze swoją matką, potem dowiaduje się co zrobił i okalecza się. Chce być wygnany z Teb. Jego żona i jednocześnie matka reaguje podobnie i popełnia samobójstwo. Choć oboje chcieli uniknąć przeznaczenia, to i tak ich los został przesądzony.
Film jest ogólnie dobrze wyreżyserowany lecz są także słabe strony tej produkcji. Obsada filmu była słaba z wyjątkiem Donalda Sutherlanda, który był liderem chóru. Film był stary i nie potrafił mnie wprowadzić w atmosferę tamtych lat. Monotonna akcja filmu działała usypiająco. Dużym atutem była muzyka, która bardzo mi się podobała, była miła dla ucha. Film nie podobał mi się tak bardzo, ale na pewno pomógł mi zrozumieć treść sztuki Sofoklesa, która jest napisana trudnym, starożytnym językiem.