Roman Dmowski

Urodził się 9 sierpnia 1864 roku w Kamionku, wsi położonej pod Pragą, która obecnie jest częścią Warszawy, Ojciec jego, Walenty, wywodził się z drobnej szlachty podlaskiej, jednak były to związki odległe. Matka, Józefa Lenarska, była córką zrujnowanego właściciela warsztatu garbarskiego. Zła sytuacja materialna z pewnością miała wpływ na wychowanie Romana. Dmowsy mieli siedmioro dzieci, z których czworo zmarło bardzo wcześnie.
Roman podobno zaczął czytać już w wieku pięciu lat. Kiedy uczył się w szkole nie grzeszył pilnością - siedział po dwa lata w drugiej, trzeciej i czwartej klasie. Wraz z rozpoczęciem działalności narodowej jego wyniki w nauce, uległy poprawie. W piatej klasie został jednym z organizatorów kółka samokształceniowego "Strażnica". W czasie ostatnich lat nauki w gimnazjum, Dmowski uchodził juz za zdolnego i pracowitego ucznia. Zła sytuacja rodzinna zmusiła go do udzielania korepetycji. Dmowski należał do grona młodzieży, które najbardziej sprzeciwiało się rusyfikacji. Pisał także wiertsze satyryczne, takie jak "Dziesięć przykazań".
Po ukończeniu gimnazjum zapisał się na Wydział Matematyczno - Przyrodniczy Ceasrskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Miał wtedy 22 lata. Duży wpływ na Romana miała współpraca z warszawskim pismem "Głos".
W roku 1888, Roman wstąpił do Związku Młodziezy Polskiej, nazwanego "Zet", w którym szybko stał się jednym z najaktywniejszych działaczy. Sprzeciwiał się wspólnej walce z ukraińskim ruchem narodowym, był za odrębnością poczynań polskiego ruchu narodowego.
Antysemityzm, był dla niego jednym z elementów podstawy nacjonalistycznej i nie miał nic wspólnego z obsesją antyżydowską spotykaną w tamtym okresie, polegającą na przypisywaniu Żydom cech wyjątkowych.
W kwietniu 1893, po rozwiązaniu Ligi Polskiej, wraz z Janem L. Popławskim i Zygmuntem Balickiem, założył tajną Ligę Narodową. Dmowski zasadniczy nacisk kładł na codzienną ofensywną pracę narodową, posługującą się nielegalnymi normami działania.
Zaraz potem zostaje skazany na pięc lat pobytu poaz granicami zaboru rosyjskiego. Często jeździł do Wilna, gdzie poznał Józefa piłsudskiego. Potem wyjechał do Lwowa, gdzie wraz z Popławskim obejmuje redakcję pisma "Przegląd Wrzechpolski".
W roku 1896, Dmowski organizuje w trzech zaborach Stronnictwo Narodowo - Demokratyczne i ukazuje się w znacznej mierze dzięki niemu, program Narodowej Demokracji.
W roku 1904, wyjerzdza do Stanów Zjednoczonych, a później w misji politycznej do Japonii.
W roku 1904 - 1909 był posłem z Warszwy oraz prezesem Koła Polskiego w Dumierosyjskim i reprezentował naród polski wobec Rosji, z tego powodu przeniósł sie do Petersburga, gdzie zaklada organ Sprawy Polskie, szerzący orentację antyniemiecką.
W 1908 wydaje książkę "Niemcy, Rosja i kwestia polska", a w niej przedstawia stanowisko Polaków wobec przewidywanego konfliktu między zaborcami.
W 1912, proklamuje bojkot żydowskiego handlu w celu obrony interesów kupiectwa i rzemiosła polskiego.
Wybuch wojny - 1914 - zastaje go za granicą. Działa w Petersburgu, Londynie i Paryżu, gdzie staje na czele Komitetu Narodowu Polskiego (KNP). Działa na recz uzyskania dla Polski niepodległości z dostępem do morza. W 1916 roku, składa w tej sprawie memoriał w ambasadzie rosyjskiej w Paryżu. Z jego inicjatywy powstała też we Francji 104 - tysięczna armia generała Hallere, podporządkowana KNP, która odegrała znaczącą rolę w wojnie polsko - bolszewickiej w 1920 roku. KNP został uznany za oficjalne przedstawicielstwo narodu polskiego przez państwa sprzymierzone.
W 1918 roku, w USA, Dmowski przedstawił swój plan odrodzenia Polski. po powrocie do Paryża odegrał rolę pierwszoplanową w wyjednaniu dla Polski prawa do niepodległości na Konferencji Pokojowej w Wersalu a w konsekwencji - powrotu Poslki na mapę Europy.
W latach 20 - tych, przebywał na kuracji w Algerii. W 1923 roku, był krótko ministrem spraw zagranicznych w rządzie Windcentego Witosa, ale głównie pisał i tworzył obóz narodowy. Jedną z napisanych wtedy książek była "Polityka polska i odbudowanie państwa".
Do czynnego życiua politycznego powrócił po przewrocie majowym. Założył Obóz Wielkiej Polski, który cieszył się ogromną popularnościa wśród młodzieży.
Po jego rozwiązaniu przez władze sanacyjne, do końca życia kierował działalnością Stronnictwa narodowego, czyniąc z niego największe stronnictwo polityczne w Polsce.

Zmarł 3 stycznia 1939 roku, w Drozdowie pod Łomżą, pochowany został w Warszawie na Bródnie.