Anoreksja i bulimia

Zaburzenia odżywiania występują pod dwiema postaciami: jadłowstrętu psychicznego zwanego anoreksją oraz żarłoczności psychicznej zwanej bulimią. Oba te przypadki są groźne dla zdrowia, a nawet życia chorej osoby.

Anoreksja- jest to choroba o podłożu psychicznym. Wywołuję ją silna obawa przed utyciem i unikanie jedzenia. Osoby cierpiące na anoreksję uważają, iż są duże grubsze i brzydsze niż w rzeczywistości, mają wstręt do siebie i zaniżone poczucie godności. Bardzo często twierdzą, że są syte zanim cokolwiek zjedzą. Zazwyczaj waga osoby chorej spada o ponad 15%! Anoreksja może przebiegać różnie, może być jako jeden rzut choroby, ale może też być okres spokoju, a potem jej nawrót. Po długim okresie ograniczania jedzenia waga spada od 40% do nawet 60%.

Objawy anoreksji
- brak apetytu, wręcz wstręt do jedzenia
- bardzo chude ciało, sucha skóra, praktycznie brak tkanki tłuszczowej
- osłabienie i odwodnienie organizmu
- u kobiet zatrzymanie miesiączki
- im dłużej osoba jest chora, tym bardziej staje się drażliwa, trudno jest z nią rozmawiać
- utrata przyjaciół, odosobnianie się

Metody stosowane przez anorektyków:
- duże ograniczenie jedzenia oraz częściowe głodówki
- stosowanie rozmaitych środków przeczyszczających
- prowokowanie wymiotów po każdym posiłku
- duży wysiłek fizyczny, aby spalić kalorie
Niestety te metody doprowadzają do zaburzeń niektórych układów i narządów oraz zakłóceń biochemicznych, które czasem zagrażają życiu. Współczynnik umieralności wynosi 4-22%. Najczęstsze przyczyny śmierci to somatyczne zaburzenia układu sercowo-naczyniowego, infekcje i samobójstwa. Powikłania somatyczne można wyleczyć lub wrócić do prawidłowej wagi.

Przyczyny anoreksji:
- zaburzone postrzeganie siebie- osoba chora nie widzi własnej chudości i nie zdaje sobie sprawy z wyniszczenia swojego organizmu.
- niezadowolenie z figury- doprowadza to do stosowania różnych diet odchudzających oraz do obsesyjnego myślenia o jedzeniu i strachu przed przybraniem na wadze.
- przekonanie o walorach szczupłej sylwetki- wiele nastolatek uważa, że poprzez obniżenia wagi zyska lepszą figurę, a co za tym idzie zdobędzie chłopaka, czy też będzie bardziej szanowana wśród rówieśników.
- negatywny stosunek do dojrzewania- niepewność o własnej atrakcyjności i unikanie kontaktu z innymi osobami, szczególnie z chłopcami.
- lęk przed „dorosłością”- część kobiet boi się dojrzałości psychicznej i fizycznej. Sylwetka anorektyczki przypomina dziecko przed okresem pokwitania, a miesiączka nie pojawia się lub zanika.
- brak wiary w siebie- osoby chore są nadzwyczaj sumienne, przykładają się do nauki, mają dużą potrzebę sukcesu oraz lęk przed niepowodzeniami, nadmierny krytycyzm wobec siebie.


Bulimia- tak jak anoreksja jest chorobą o podłożu psychicznym. Jednak jest to choroba przeciwna do anoreksji, ponieważ osoba chora na bulimię je w nadmiernych ilościach i nawet po posiłku czuje głód. Zdają one sobie sprawę, że nie panują nad swym łakomstwem i w przerwach starają się przestrzegać ścisłej diety. Chorzy wstydzą się tego co robią i ukrywają to, co doprowadza do tego, że objadają się nocą. Strasznie boją się przytyć, więc między nadmiernym jedzeniem stosują głodówki, intensywnie trenują(biegają, pływają, ćwiczą na siłowni itp.), prowokują wymioty i nadużywają środki przeczyszczające. Często wpadają w nałóg, jak narkomani, gdyż po wymiotach odczuwają wielką ulgę i specjalnie się objadają, by znów wszystko zwrócić.

Przyczyny bulimii:
- jedzenie zastępuje miłość- osoby, które czują się osamotnione, niekochane często, aby „zabić” te uczucia jedzą.
- obrona przed seksem- niektóre kobiety się go boją, więc myślą, że gdy będą otyłe nikt nie będzie zwracał na nie uwagi.
- stresujące sytuacje życiowe- osoby, którym zdarzyła się jakaś tragedia(śmierć w rodzinie, kłótnia itp.) jedzą w nadmiarze, ponieważ powoduje to wytwarzanie w mózgu serotoniny, która poprawia samopoczucie i ułatwia odprężenia i wypoczynek.
- niska samoocena- towarzyszą jej częste napady niepokoju, które zazwyczaj łagodzą nagłe obżarstwa.

Kto choruje na bulimię i anoreksję?
Okresem, w którym najczęściej osoby chorują na bulimię jest okres młodzieńczy między 12-14 oraz 18-21. W tym czasie występują: intensywny rozwój fizyczny, duża aktywność hormonalna, wzrost zainteresowań i myślenia abstrakcyjnego. Wzrasta proces indywidualizacji i separacji, kształtuje się także tożsamość psychoseksualna. Zazwyczaj towarzyszy temu szczególne rozchwianie emocji, pojawia się bunt przeciwko rodzicom, szkole oraz kościołowi. Często uwagę nastolatek zajmuje tylko ich wygląd i figura. W tym wieku zaburzenia odżywiania są największe i wynoszą w anoreksji ok. 1% populacji młodzieży, a w bulimii ok. 2%. Częstsza zachorowalność występuje u dziewcząt, związane jest to z większym stresem dojrzewania biologicznego niż u chłopców. Na zaburzenia odżywiania cierpią również osoby, których kariera zawodowa lub pasja jest związana z utrzymaniem szczupłej sylwetki, czyli młode tancerki, uczennice szkół baletowych oraz niektórych dziedzin sportu, takich jak pływanie, czy gimnastyka.


Przyczyna omawianych zaburzeń jest nieznana. Niektórzy specjaliści twierdzą, że u ich podłoża leżą niewłaściwe stosunki wewnątrzrodzinne, badania naukowe sugerują jednak, że na ich wystąpienie mają wpływ zaburzenia hormonalne oraz biochemiczne w obrębie mózgu.
Leczenie tych schorzeń wymaga współpracy lekarza i psychoterapeuty.


Źródła:
„Rodzinna encyklopedia zdrowia”