Życie stadne

Strategia życia w stadzie jest prosta: przedstawiciele danego gatunku wspierają się wspólnie polując i wychowując potomstwo. Poza tym wzajemnie się ogrzewają, wspólnie szukają pokarmu i chronią się przed drapieżnikami.

Życie stadne prowadzą również diametralnie różniące się od świstaków wilki. Występują one tylko na półkuli północnej. Ich stada- watahy liczą średnio od 6 do 8 osobników. W tym przypadku również prawo do rozmnażania posiada najsilniejsza para (alfa). Jeżeli dominujący samiec zginie rozpoczyna się zaciekła walka o zajęcie jego miejsca. Każdy wilk ma swoją rolę w stadzie (może np. opiekować się szczeniętami). Widać to m.in. podczas polowań Działając wspólnie potrafią dogonić i schwytać nawet bardzo duże zwierzęta, co nigdy nie udało by się pojedynczemu osobnikowi. Na początku dwa, albo trzy wilki czają się w ukryciu, podczas gdy reszta rzuca się na ofiary i zagania je w kierunku pułapki. Niektóre z silniejszych osobników nękanego stada mogą wpaść w panikę i uciec. Wtedy jeden z wilków chwyta ofiarę, inny przybiega do niego z pomocą i razem powalają kopiącą i szamocącą się zdobycz. Zawsze jako pierwszy pożywia się samiec alfa, a dopiero później pozostałe wilki. Pojedynczy osobnik może zjeść nawet 10 kg mięsa za jednym razem. Resztki pokarmu często zostają zakopane, pozostawione na później.

Ofiarami wilków żyjących w północnej Kanadzie i Alasce padają nieraz piżmowoły. Zwierzęta te żyją w stadach złożonych z samca, kilku samic oraz ich potomstwa. Wykształciły znakomity sposób ochrony przed wilkami, które najczęściej porywają młode bądź stare i chore osobniki. Gdy piżmowoły wyczują zbliżającego się drapieżnika zbijają się w ciasną gromadę. Młode zwierzęta są w środku, a dorosłe na zewnątrz z rogami (do 67 cm długości) wystawionymi w kierunku napastnika. Dorosły piżmowół waży do 320kg więc przerwanie takiego kręgu jest bardzo trudne i wiąże się z dużym ryzykiem. Zdesperowane wilki są często rozdeptywane przez piżmowoły. Taki sposób na obronę chroni przed innymi zwierzętami, lecz ułatwia zadanie ludziom, którzy na nie polują.

Jak widać na przytoczonych przeze mnie przykładach życie stadne może być korzystne zarówno dla myśliwych jak i dla ich ofiar. Niektóre zwierzęta tylko dzięki współpracy są w stanie przeżyć. Poszczególne osobniki muszą się podporządkować rządzącej parze, ale jest to dla nich korzystne. Gdy każdy wykonuje solidnie swoje zadania może czuć się bezpiecznie.