Opis obrazu małżeństwo Arnolfinich

Jan van Eyck to irlandzki malarz, żyjący w latach 1390-1441. Był czołowym przedstawiciele piętnastowiecznego realizmu irlandzkiego.
Jednym z jego najwybitniejszych dzieł portretowych jest „Małżeństwo Arnolfinich”, które znajduje się w National Gallery w Londynie. Wykonany został techniką olejną-temperową, uzyskaną przez samego Eycka, doskonałe jest też operowanie światłocieniem przez co całość nabiera głębi, prawdziwości i poezji. Obraz jest tak niezwykły dzięki kunsztowi malarskiemu, ale także dzieki wielu symbolom i ukrytym znaczeniem, i do dziś wiele budzi kontrowersji na temat swojego znaczenia.
Jak wskazuje tytuł, obraz być może przedstawia zaślubiny młodych ludzi, znajdujących się na pierwszym planie. Kupiec włoski Giovanni Arnolfini trzyma za rękę swoją ciężarną małżonkę Giovannę Cenemi. Ne pewno jest to ważna uroczystość, na co wskazują ich eleganckie stroje. On ubrany jest w ciemną suknię, bordowy płaszcz obszyty futrem i duży czarny kapelusz. Ona w długą, zieloną, marszczoną suknię z szerokimi rękawami obszytymi futrem i z pasem pod biustem, a na głowie ma białą, haftowaną chustę. Mężczyzna trzyma prawą rękę uniesioną ku górze, co może być symbolem składania przysięgi. W centrum obrazu są ich dłonie i lustro zawieszone na tylniej ścianie, w którym widać odbicie dwóch osób, świadków ceremonii, jednym z nich jest Eyck. Na ramie zwierciadła jest podpis malarza „Johannes de Eyck fiut hic 1434”. Nieco wyżej wisi żyrandol z zapalonymi świecami, oznaczającymi obecność Boga. Na pierwszym planie między małżonkami jest też pies, symbol wierności. Po lewej stronie są drewniane chodaki, podkreślające świętość ceremonii, jabłka, czyli owoc z raju i różaniec świadczący o ich pobożności. Po prawej stronie znajduje się symbol czystości- miotełka i figurka św. Małgorzaty na oparciu krzesła, opiekunki kobiet w ciąży. Wszystkie te przedmioty otaczające ich są symbolami wierności małżonków. W tle widnieje też pokaźne, czerwone łóżko z baldachimem.
Kolorystyka obrazu jest żywa. Barwy zaskakują swoją intensywnością i siłą. Dzięki stopniowaniu ich tonacji i cieniowaniu kolorów obraz nabiera trójwymiarowości, a wspaniała gra światła rozświetla go.
„Zaślubiony Arnolfinich” Eycka to z pewnością nie tylko realistyczne przedstawienie zaślubin czy wspaniała konstrukcja obrazu, ale przede wszystkim symbolika. Realizm jest tu tylko podstawą, na której artysta buduje głęboki system symboliki. Wszystko jest powiązane w niezwykle harmonijny i logiczny sposób.