Kobiety i miłość w twórczości Adama Mickiewicza.

Miłość romantyczna to miłość nieszczęśliwa, smutna, jednocześnie wielka i wyniosła.

W utworach romantycznych zajmuje ona jednak kluczowe miejsce, historie heroicznych bohaterów oparte są bowiem na wielkiej miłości. Utwory te są typowo patriotyczne i na przykładzie 2 takich udowodnię swoje poglądy.

Pierwszym, chronologicznie rozumując, jest „Konrad Wallenrod”, którego głównym bohaterem jest Walter Alfa. Człowiek ten wychowywany na wrogim, krzyżackim dworze przez patriotę Halbana który od małego przypomina mu o jego prawdziwym, litewskim, pochodzeniu i obowiązkach z tym związanych. Kiedy Konrad (Walter Alfa) dorasta udaje mu się podstępem zdobyć odpowiednią władzę i zostaje Mistrzem Krzyżackim. Na celu nie ma jednak dóbr krzyżackich, lecz litewskie, planuje prowadzić wojska w zły sposób, tak aby litewskie chorągwie z łatwością pokonywały krzyżaków.

Na tle tych patriotycznych czynów Alfy stoi miłość, wspaniała i wielka, kochanką Wallenroda jest Aldona, główny bohater jest więc rozdarty wewnętrznie, wartości pomiędzy którymi wybiera to obowiązek patriotyczny lub wielka miłość, czyli własne szczęście. Okazuje się, że Walter Alfa jest prawdziwym patriotą, wybiera bowiem walkę o naród, czego skutkiem jest potem jego własna śmierć, jako że specjalna rada krzyżacka odkrywa podstęp i przyczynę upadku krzyżaków.

Kolejnym utworem są „Dziady” cz. III w których na początku obserwujemy metamorfozę psychiczną, dotknięty nieszczęśliwą miłością Gustaw zamienia się w zbuntowanego poetę walczącego o naród. Widzimy więc kolejną nieszczęśliwą aczkolwiek wielką miłość której skutkiem jest, psychiczna, śmierć romantycznego bohatera.

Bardzo ważnym elementem w twórczości Mickiewicza była jego własna nieszczęśliwa miłość. Darzy on bowiem wielkim uczuciem Marylę Wereszczakównę, jednak kończy się ono bardzo boleśnie dla wielkiego poety, Maryla bowiem wychodzi za mąż za bogatszego szlachcica, Wawrzyńca Puttkamera. Zakochany nieszczęśliwie Adam Mickiewicz przypisuje swojej kochance imię Maryla która uosabia w jego utworach romantyczny ideał miłości. Adam Mickiewicz do końca życia nie zapomniał o tej wspaniałej kobiecie, dowodem na to jest utwór, który powstał podczas pobytu poety w Szwajcarii, „Do ***”.Mickiewicz jasno i wyraźne wyznaje nam, że Maryla Wereszczakówna na zawsze pozostała w jego sercu. Uważam że wydarzenia te uosabiają nam model prawdziwej romantycznej miłości.

Analizując poszczególne utwory Adama Mickiewicza wyszukiwałem w nich wątków miłosnych które odzwierciedlały by podejście wielkiego poety do kobiet i miłości, nie sposób więc nie wspomnieć tez o „Panie Tadeuszu”, epopei narodowej. W utworze tym bowiem obserwujemy „odwrotne” zjawisko. Mam na myśli to ,że miłość, której wątków jest kilka, kończy się dobrze i szczęśliwie, odwrotnie od romantycznej, która jest nieszczęśliwa i smutna. Moim zdaniem utwór taki jak epopeja narodowa narzuca pewne normy, mianowicie dotyczy całego narodu i go charakteryzuje. Soplicowo to przecież, z opisów Mickiewicza, miejsce wspaniałe, pełne dobrobytu, które kojarzy się nam ze starożytną Arkadią.

Uwagę zwracają również obyczaje szlacheckie, świadczące dobrze o tamtejszej szlachcie. Trudno więc było by autorowi „psuć” tę wspaniałą litewską krainę przedstawiając wątek nieszczęśliwej miłości, uważam, że kontrast ten nie pasował by do całości. Zastanawiając się, więc nad ujmowaniem kobiet i miłości przez Adama Mickiewicza doszedłem do wniosku, że epopeja narodowa nie skupia się nad problemem pojedynczej jednostki, nieszczęśliwie zakochanego romantyka.

Podsumowując, uważam że Adam Mickiewicz w swojej twórczości przedstawiał wyraźnie stosunek do miłości i kobiet, a utwory romantyczne które tworzył świadczą o tym najlepiej. Miłość w pojęciu Mickiewicza to wielkie uczucie, prawdziwe i szczere, jednak zawsze nieszczęśliwe i zdane na niepowodzenie, niosące wiele smutku i raniące romantycznie zakochanego patriotę na całe życie...