Postacie kobiet w twórczości A. Mickiewicza.

Adam Mickiewicz przyszedł na świat 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu na dawnych ziemiach litewskich. Wychowywał się w pobliskim Nowogródku, gdzie ojciec jego, Mikołaj, zdeklasowany szlachcic herbu Poraj, pracował jako obrońca sądowy. Po ukończeniu miejscowej, prowadzonej przez dominikanów, szkoły (1815) udał się na studia filologiczno-historyczne do Wilna. Utrzymywał się ze stypendium, które po ukończeniu studiów (1819) musiał odpracować jako nauczyciel szkoły powiatowej w Kownie (1819 - 1823). W roku 1811 wspólnie z najbliższymi przyjaciółmi - Tomaszem Zanem, Janem Czeczotem, Józefem Jeżowskim, Onufrym Pietraszkiewiczem, Franciszkiem Malewskim - Mickiewicz założył tajne Towarzystwo Filomatów (Miłośników Nauki), a następnie Towarzystwo Filaretów (Miłośników Cnoty). Stowarzyszenia te, prowadząc zróżnicowane formy pracy samokształceniowej, miały na celu przygotowanie młodzieży do działalności w różnych dziedzinach życia narodu pozbawionego własnej państwowości Po wykryciu w roku 1823 organizacji filomackich władze carskie osadziły Mickiewicza w zamienionym na więzienie klasztorze bazylianów w Wilnie. (Do dziś zachowała się cela, w której siedział, nazywana celą Konrada). Po procesie skazano go jesienią 1824 r. wraz z kolegami na osiedlenie się w głębi Rosji. W czasie wycieczki na Krym (lato 1825) miał okazję zetknąć się z kulturą orientalną i egzotycznym krajobrazem. W grudniu 1830 roku Mickiewicz dowiaduje się o wybuchu powstania i wyrusza do Paryża, a stamtąd przez Lipsk w Poznańskie. Zaczął się okres wielkiej emigracji. Mickiewicz zamieszkał w Dreźnie, stykał się z uczestnikami powstania i słuchał ich opowieści. W sierpniu 1832 roku Mickiewicz przybył do Paryża. W bujnym życiu ścierających się ze sobą obozów emigracyjnych Mickiewicz wziął czynny udział. Wiosną 1848 roku Mickiewicz podążył do Włoch, gdzie chciał stwożyć legion polski, który pomagałby Włochom w walce z Austrią. We wrześniu 1855 roku Mickiewicz wyjechał do Konstantynopola, aby pomóc w organizowaniu polskiego legionu demokratycznego i tam umarł nagle (prawdopodobnie na cholerę) 26 listopada 1855roku. Zwłoki Mickiewicza zostały przewiezione do Paryża. W roku 1890 prochy Mickiewicza przewieziono do kraju i złożono w dowód najwyższej czci narodu na Wawelu.

Bardzo ważnym elementem w twórczości Mickiewicza były kobiety. Autor bardzo wyraźnie przedstawił stosunek do nich w utworach które stworzył. Pierwszą bohaterką, którą przedstawię jest Zosia występująca w „Panu Tadeuszu”. Zosia to córka Ewy Horeszkówny, jest dziewczyną młodziutką, dobrą, delikatną i jednocześnie naiwną, dopiero zaczyna życie towarzyskie. Jej zaręczyny z młodym Tadeuszem kładą kres sporowi Sopliców z Horeszkami. Opiekunką Zosi jest Telimena, kokietka, romansuje na przemian z Hrabią i Tadeuszem. Sprzeciwia się małżeństwu Zosi, a w końcu wychodzi za mąż za Rejenta. Jest kobietą wykształconą, ale egzaltowną, jest zwolenniczką cudzoziemszczyzny. Zarzuca Soplicom, że nie widzą nic oprócz ojczyzny. Kolejną bohaterką mickiewiczowskiego utworu jest postać Zosi z II części „Dziadów”. Dziewczyna, której duch pojawia się na Dziadach nie może osiągnąć zbawienia, gdyż nikogo nie umiała pokochać chodź adorowało ją wielu chłopców. Mickiewicz zwolennik romantycznej miłości zarzuca jej obojętność wobec miłości. Ona nigdy nie spełniła roli matki, żony, nie znała też radości ani bólu, dlatego musi poczuć co to znaczy. W wierszu „Do matki Polki” poeta próbuje wykreować model wychowania młodego Polaka. Matka jako silna kobieta powinna przygotować syna do walki, do zwycięstwa, jednak syn ma walczyć ze świadomością że zginie bez chwały, bez zmartwychwstania.Tytułowa bohaterka „Grażyny”, jest przyjacielem i doradcą męża. Nie pozwala Litaworowi dopuścić się zdrady i potajemnie odprawia krzyżackich posłów doprowadzając do wojny, w której sama ginie. Utwór ten przedstawia kobietę silną i pełną bohaterskiego ducha. Mickiewicz w swoich utworach przedstawiał również kobiety złe. Przykładem takiego utworu jest ballada „Lilie”, w której Pani zabija Pana wracającego z wyprawy wojennej. Grzebie go a na grobie sieje lilie. Kobieta w czasie nieobecności męża jest mu niewierna. Ostatecznie zła żona zostaje ukarana , ginie przygnieciona gruzami cerkwi.

Prawdopodobnie postacie kobiet nie odgrywały by tak wielkiej roli w twórczości Mickiewicza, gdyby nie jego własne przeżycia miłosne. Bez wątpienia najgłośniejszą miłością Mickiewicza była miłość do Marii Wereszczakówny, jednak zakończyła się dla poety boleśnie, Maria bowiem wyszła za mąż za bogatego szlachcica. Zakochany Adam przypisuje swojej kochance imię Maryla, która uosabia w jego utworach romantyczny ideał miłości. Do końca życia nie zapomniał o tej kobiecie, dowodem na to jest utwór który powstał podczas pobytu poety w Szwajcarii, „Do ***”.Maryla zachowała również miejsce w pamięci pielgrzyma, jak świadczą choćby te słowa z „Sonetów krymskich”. „Tak daleki!Tak różna wabi mię ponęta! Dlaczegoż roztargniony wzdycham bez ustanku do tej, którą kochałem w dni moich poranku?.” W Rzymie, wiecznym mieście, które nazywał Mickiewicz „drugą ojczyzną”, rozgrywała się niespełniona miłość Adama do Henrietty Ewy Ankwiczówy. Mickiewicz poświęcił jej wiersze „Do mego cziczerone” i „ Do Henriety”. Najprawdopodobniej była ona pierwowzorem Ewy Horeszkówny, ukochanej Jacka Soplicy z „Pana Tadeusza” oraz postaci Ewy ze sceny snu mistycznego w III części „Dziadów”. Ostatecznie Adam Mickiewicz poślubił w 1834 roku Celinę Szymanowską, córkę słynnej ówcześnie polskiej pianistki Marii Szymanowskiej, która urodziła mu szóstkę dzieci.

Podsumowując, uważam że Adam Mickiewicz w swojej twórczości przedstawił wyraźnie stosunek do kobiet i miłości, a utwory romantyczne które stworzył świadczą o tym najlepiej. Możemy w nich zauważyć kilka typów kobiet.Jedne są niewinne, dobre i pełne radości, jak na przykład Zosia, bohaterka „Pana Tadeusza”, inne znowu potrafią poświęcić nawet własne życie aby pomóc innym, tak jak Grażyna, ale są i takie, które są przebiegłe i posuwają się do zbrodni, gdy chcą coś zdobyć.Jednak wszystkie łączy to, że są obiektem uczuć dla mężczyzn. W utworach wielkiego poety można spostrzec wiele wątków miłosnych, oraz sytuacji związanych z kobietami, które odzwierciedlają podejście autora do nich i do życia z nimi związanego.