Johann Wolfgang von Goethe "Król Elfów".

Ballada pt. "Król Elfów" powstała w 1782 roku, w czasie, który w literaturze niemieckiej zwany był okresem "burzy i naporów". Autor w tym utworze przedstawia dwa światy : rzeczywisty i fantastyczny. Drugi świat widzi tylko dziecko.
Dzieci w okresie romantyzmu były postrzegane jako istoty wyjątkowe, wybrane, były uważane za pośredników miedzy jednym a drugim światem.
Narrator w tekście przedstawia osoby i otaczająca ich przyrodę. widzi ojca z synem pędzących konno przez las. Pomimo tego, ze narrator należy do świata realnego słyszy rozmowę chłopca z Królem elfów. Narrator jest przejęty sytuacja, ponieważ chłopiec jest chory, majaczy. Jego wypowiedzi są rozbudowane, czeto używa zdań pytających. Mówi za pomocą dużej ilości czasowników co dynamizuje akcje ballady.
Syn widzi i słyszy świat fantastyczny choć należy do świata realnego. Ma on przed sobą zmartwionego ojca, który trzyma go w uścisku oraz elfa. Chłopiec jest wystraszony, ponieważ elf próbuje go namówić by poszedł z nim oraz omamiony gorączka. Prosi ojca o pomoc. W jego wypowiedziach wiele jest zdań urwanych, nie dokończonych co świadczy o strachu, i nie pewności syna. Pojawia się funkcja ekspresywna: 'Tatusiu,tatusiu..' i potoczna, która mówi o tym ze chłopiec chciał zwrócić na siebie uwagę ojca.
Ojciec należy do świata realnego. Widzi cierpiącego syna i szalejąca pogodę. Słyszy przerażające wypowiedzi jego dziecka. Chce mu za wszelka cenę pomóc i uspokoić go, dać mu poczucie bezpieczeństwa. Pragnie jak najszybciej dotrzeć do celu podróży. Jest wystraszony cała ta sytuacja, martwi się o syna stad jego zdania są niedokończone, urwane.
Król Elfów należy do świata fantastycznego. Widzi małego, bezbronnego i schorowanego chłopca. Zachęca go zabawą i pozbawieniem cierpień byleby tylko poszedł z nim. Jego wypowiedz to monolog. On nie uznaje sprzeciwu, on chce i żąda spełnienia jego pragnień. W jego mowie pojawia się funkcja impresywna.
Natura w tej balladzie jest tajemnicza, mroczna. Panuje mrok, szleje nawałnica, wszędzie jest pełno mgły. Taka jest właśnie natura romantyczna, pełna grozy i przerażenia. Jest to niesamowite. przyroda odzwierciedla nastroje bohaterów. Ukazuje ich strach i bezsilność.
"Król Elfów" Goethego to ballada mówiąca o dwóch światach ,ale także o bezsilności w obliczu śmierci. Żadna miłość, nawet ta największa nie jest w stanie obronić nas od śmierci.