Kain i Abel byli synami Adama i Ewy. Kain był starszym synem i zajmował się uprawą roli, Abel natomiast był pasterzem trzód. Kain składał Bogu w ofierze płody rolne, natomiast Abel „pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu”. Bogu milsza była ofiara młodszego z braci, dlatego Kain chodził z ponurą miną. Bóg pouczał go, że powinien składać ofiary takie, jakich wymaga. Kain zaproponował Ablowi wyjście w pole i tam go zabił. Bóg przeklął Kaina, jego ziemia miała już nigdy nie rodzić, a on miał stać się wiecznym tułaczem i zbiegiem. Bóg dał również Kainowi znamię i ostrzegł, że jeżeli ktokolwiek go zabije, poniesie siedmiokrotną karę. Kain odszedł od Pana, zamieszkał w kraju Nod na wschód od Edenu i za karę spędził resztę życia jako nomada. Potem, jak mówi Biblia, żona Kaina urodziła syna Henocha, a sam Kain zbudował miasto i nadał mu nazwę taką samą jak imię syna. Adam i Ewa mieli natomiast jeszcze jednego syna, Seta, który urodził się już po zamordowaniu Abla. Ewa nazwała go Set, gdyż Bóg dał jej syna w zamian za tego zamordowanego. Adam miał wtedy sto trzydzieści lat, a po urodzeniu Seta żył jeszcze osiemset lat, miał liczne potomstwo, a potem umarł.
