Abram był potomkiem Sema, pierwszego syna Noego. Ojcem Abrama był Terach, który miał jeszcze dwóch synów: Nachora i Harana (ojca Lota). Terach wraz z Abramem, jego żoną Seraj i Lotem (wnukiem) wyruszył do kraju Kanaan. Dotarli jednak do Charanu, gdzie osiedlili się, a Terach doczekawszy dwustu pięciu lat, zmarł. Potem Bóg nakazał Abramowi udać się do kraju, który mu wskaże, gdyż Pan chciał, aby z rodziny Abrama powstał wielki naród. Gdy Abram wraz z Seraj i Lotem doszli do Kanaanu, Bóg dał im tę ziemię. Jednak po pewnym czasie nastał głód i Abram udał się do Egiptu. Wracając, był już bogatym człowiekiem, Lot także miał swoją trzodę i pasterzy. Aby nie dochodziło między nimi do nieporozumień, Abram i Lot rozstali się. Lot poszedł do doliny Jordanu i zajął tereny do Sodomy, a Abram mieszkał w Kanaan. Bóg rzekł do Abrama:
Spójrz przed siebie i rozejrzyj się z tego miejsca, na którym stoisz, na północ i na południe, na wschód i ku morzu; cały ten kraj, który widzisz, daję tobie i twemu potomstwu na zawsze. Twoje zaś potomstwo uczynię liczne jak ziarnka pyłu ziemi; jeśli kto może policzyć ziarnka pyłu ziemi, policzone też będzie twoje potomstwo. Wstań i przejdź ten kraj wzdłuż i wszerz: tobie go oddaję.
Jednak długo Abram nie miał potomka. Pan obiecał dać mu potomstwo tak liczne, jak gwiazdy na niebie. Gdy miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, Bóg zawarł z nim przymierze. Abram i jego potomkowie powinni czcić Boga po wsze czasy, a sam Abram miał stać się ojcem narodów, zaś jego potomkowie mieli zostać przyszłymi królami. Przymierze miało być wieczne. Abram zgodnie z wolą Boga zmienił imię na Abraham, a jego żona została Sarą. Oprócz tego Bóg nakazał dokonywać obrzezania wszystkich chłopców do ósmego dnia po narodzinach. Każdy nieobrzezany miał być usunięty ze społeczności, ponieważ będzie to oznaczać zerwanie przymierza. Sara w wieku dziewięćdziesięciu lat miała zostać matką, a Bóg nakazał przyszłemu synowi Abrahama dać imię Izaak. Obiecał także, że z Izaakiem również zawrze przymierze.
