Izaak i Rebeka – Izaak to wspomniany już syn Abrahama. Zgodnie z wolą ojca, gdy miał czterdzieści lat, ożenił się z Rebeką, która była córką kuzyna Abrahama. Izaak pokochał ją od pierwszego wejrzenia. Małżonkowie długo modlili się, prosząc Boga o potomstwo. Po wielu latach Rebeka Pan wysłuchał ich próśb i urodziła bliźnięta: Ezawa i Jakuba.
Jakub i Rachela – Jakub był młodszym z bliźniaków. Pewnego dnia Ezaw był głodny, a Jakub dając mu miskę strawy, przekonał go, aby ten oddał mu prawo pierworództwa. Następnie Jakub użył podstępu i udając, że jest Ezawem, uzyskał błogosławieństwo Izaaka. Ezaw był wściekły i chciał nawet zabić brata, ale z pomocą Rebeki Jakub uciekł do swego wuja Labana do Charanu. W drodze miał sen. Śniła mu się drabina sięgająca nieba, na której stopnie wchodzili aniołowie. Pan obiecał Jakubowi, że jego potomkowie będą mieszkać w kraju, w którym spał i rzekł:
Nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co obiecuję.
Jakub pracował przez dwadzieścia lat dla wuja, pokochał Rachelę, ale najpierw poślubił jej starszą siostrę Leę. Z Rachelą miał dwóch synów: Józefa i Beniamina. Rachela zmarła, rodząc młodszego syna. Jakub w końcu powrócił do domu, a Bóg nadał mu nowe imię: Izrael, czyli „ten, który walczy z Bogiem”. Jakub zamieszkał w Kanaanie, a potem Józef zaprosił go do osiedlenia się w Egipcie. Przed śmiercią Jakub pobłogosławił swych dwunastu synów, którzy dali początek dwunastu pokoleniom Izraela.
Ezaw - starszy brat Jakuba, myśliwy. Po kłótni z Jakubem i opuszczeniu przez niego domu osiedlił się nieopodal góry Seir i stał się bogatym człowiekiem. Jakub obawiał się powrotu do domu i spotkania z Ezawem, ale przez te dwadzieścia lat dawne urazy zniknęły. Ezaw przyjął podarunki od Jakuba i przyjął brata z otwartymi ramionami. Jednakże później ich drogi się rozeszły. Ezaw mieszkał w Seirze i stał się ojcem Edomitów, natomiast Jakub udał się do Kanaanu.
Lea – była starszą córką Lebana, została wydana za mąż za Jakuba, któremu dała sześciu synów i jedną córkę. Synowie ci stali się później ojcami Izraela.
Józef i jego bracia - Józef był synem Jakuba i bratem Beniamina. Jakub kochał tego syna inaczej niż pozostałych, ponieważ darzył go większą miłością. Jednoznacznym dowodem na to jest podarowanie Józefowi przez ojca szaty, która przypominała strój prawie królewski. Józef był pasterzem i pasł trzodę wraz ze swoimi przyrodnimi braćmi. Po pewnym jednak czasie zaczął donosić ojcu, że źle mówi się o jego synach zrodzonych z niewolnic. Stosunki między braćmi pogorszyły się jeszcze bardziej, gdy Józef zaczął miewać sny. Dla braci wynikało z nich jasno, że Józef będzie kimś wielkim i uznali, że jest pyszałkiem. Prawdopodobnie mając nadzieję na pogodzenie braci, Jakub wysłał Józefa do Sychem, do starszych synów. Józef udał się do Sychem, ale nie zastał tam braci. Dowiedział się, że są w Dotain. Gdy tam dochodził, bracia zobaczyli go i postanowili zabić. Ciało Józefa mieli zamiar wrzucić do studni, by zatrzeć ślady. Sprzedali jednak Józefa do niewoli i miał udać się do Egiptu. Tam mieszkał w domu Putyfara, potem niesłusznie oskarżony trafił do więzienia, następnie tłumaczył sny faraona, a ten uczynił go zarządcą całego kraju.
