Odmianą polskiej femme fatale jest też być może Lucy Zuckerowa z Ziemi obiecanej Reymonta, zdradzająca swego starego, bogatego męża z Karolem Borowieckim. Namiętna i pożądana, doprowadza Borowieckiego do jeszcze większego upadku moralnego, a męża do rozpaczy (wszak docierają do niego plotki o zdradzie żony i o tym, że nie on jest ojcem tak upragnionego, nowo narodzonego syna).
Za swoistą kobietę fatalną uznać też można Jagnę z Chłopów Reymonta. Kierująca się ślepym instynktem namiętna dziewczyna ze wsi Lipce uwodzi kawalerów, żonatych, a nawet przyszłych księży i łamie im życie: Maciejowi Borynie, jego synowi Antkowi i ich bliskim,a nawet karierę klerykowi Jasiowi. Maciej Boryna skrzywdzi przez Jagnę własne dzieci i synową, potem umrze; Antek, także z powodu Jagny, wejdzie w straszny konflikt z ojcem i skrzywdzi własną rodzinę; Jaś straci zaufanie rodziców i wiernych, narazi na szwank swą nieskazitelną opinię powołanego przez Boga do wyższych celów.
Za autoportret kobiety dążącej do tego, by być femme fatale, można uznać dzienniki Zofii Nałkowskiej, wychowanej na młodopolskich lekturach i marzącej o tym, by być piękną, chłodną i wzbudzać pożądanie. W dużej mierze jej się to udaje, choć nie jest szczęśliwa. Wzorcem kobiety fatalnej są też niektóre bohaterki utworów Witkacego i postać historyczna – Dagny Przybyszewska, o której powstał niejeden film.
Materiał opracowany przez eksperta
Czas czytania: 1 minuta