1. ‘roślina trwała (niejednoroczna)’; 2. ‘łodyga, źdźbło’; 3. dialektycznie‘bylica, Artemisia vulgaris’; od XVII w., ale nazwa osobowa Bylina występowała już w XIV w.; pochodzi od psłow. *bylь ‘roślina, ziele, trawa’< czas przeszły czasownika *byti (pol. był) i przymiotnika były – nawiązując do pierwotnego znaczenia ‘rosnąć, dojrzewać’; w stpol. w XV-XVI w. (dziś dialektycznie) stosowano formę byl ‘łodyga kwiatu, rośliny; roślina, ziele’; podobne słowa w in. językach słow. (np. słowac. byl’, ros. dialektyczne byl’, słoweń. bíl).
poleca
b/d
bylica
‘roślina Artemisia vulgaris’; słowo utworzone od tej samej podstawy co bylina; od XIII w. (w 1426 r. pojawia się jako nazwa osobowa Bylica); wtórnie pojawiła się też w formie belica, a nawet bielica (o piołunie) przez skojarzenie z wyrazem bielić (skojarzenie z kolorem liści).
Materiał opracowany przez eksperta