1. ‘obficie rozrastający się, pełen sił żywotnych’; 2. ‘odznaczający się rozmachem’; 3. stpol. ‘przekraczający pewną miarę, zuchwały, pyszny’; 4. ‘rozhukany, gwałtowny, niepohamowany’ (XVI w.).
Pierwotna postać
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. bujný ‘bujny; jurny, tryskający zdrowiem; swawolny, rozpustny’, ros. bújnyj ‘silnie rozrośnięty, obfity; gwałtowny, nieposkromiony’, sch. bûjan ‘bujny; pełen sił żywotnych; pyszny, okazały’) < psłow. *bujьnъ‘nadmiernie, silnie rosnący, potężnie rozwinięty, silny, potężny, gwałtowny’ – jest młodszą postacią pochodzącą od psłow. przymiotnika *bujъ ‘ts.; szalony’.
Źródło
Iżby ty nie bujał, iżby onogo bujnego króla diabła nie naśladował.
Kazania świętokrzyskie, XIII w. (odpis XIV-wieczny)
I każe tobie wielmi bujno rość.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
poleca
b/d
bujać
1. ‘unosić się w powietrzu, fruwać, latać’; 2. ‘korzystać z całkowitej swobody, biegać swobodnie’; 3. ‘bujnie, wysoko rosnąć’; 4. ‘kołysać, huśtać,chwiać’; 5. ‘zmyślać, kłamać, oszukiwać’; 6. stpol. ‘przekraczać miarę, szaleć, broić, hulać’; od XIV w.; ogsłow. (np. czes. bujet, stczes. bujěti / bújěti, ros. dialektyczne bujáť) < psłow. *bujati ‘stawać się silnym, gwałtownym, gwałtownie się rozrastać’ – czasownik odprzymiotnikowy od psłow. *bujь
poleca
b/d
poleca
b/d