Epidemia jako morze cierpienia

Wieża jest studium przerażającej samotności cierpiącego człowieka skazanego na oszpecenie, wyniszczenie, bezsenność i bardzo powolną śmierć. Lebbroso przyjmuje swój los godnie i dzielnie. Jest bardzo wyrozumiały, pozbawiony egoizmu, dba o to, by nie szokować siostry ani dzieci swym odrażającym widokiem, stara się nie zarazić obcych. Podczas chwilowego załamania, kiedy ogarnia go chęć popełnienia samobójstwa, pomaga mu Pismo Święte, wspomnienie siostry i pozostawiony przez zmarłą list-testament, w którym pobożna kobieta wyraża swą ostatnią wolę: by brat umarł po chrześcijańsku. Postać Lebbrosa nie bez powodu kojarzy się z biblijnym Hiobem, także trędowatym i cierpiącym po stracie bliskich, ale wciąż wiernym Bogu.
Utwory o zarazach eksponują nie tylko bezbrzeżne cierpienie chorych wynikające zarówno z męczarni fizycznych, jaki wspomnianego już poczucia osamotnienia, izolacji, ale też ból rodzin zarażonych. Np. tytułowy bohater utworu Juliusza Słowackiego Ojciec zadżumionych patrzy na śmierć wszystkich bliskich. Tak samo cierpi Lebbroso po śmierci ukochanej siostry, a potem po stracie jedynej przyjaznej mu istoty – pieska.