Siarka

Siarka jest niemetalem występującym w przyrodzie w stanie wolnym (siarka rodzima), jaki w postaci różnych związków chemicznych (minerały: ZnS – blenda cynkowa, PbS – galena, FeS₂ – piryt, CaSO₄ – anhydryt).

Konfiguracja elektronowa atomu siarki: 1s²2s²2p⁶3s²3p⁴.

Stopnie utlenienia siarki w związkach: –II, IV, VI.

Siarka jest kruchą substancją krystaliczną o żółtej barwie.

Siarka w temperaturze pokojowej występuje w dwóch odmianach alotropowych: siarka rombowa i siarka jednoskośna. Odmiany te różnią się budową wewnętrzną.

Siarka w postaci stopionej tworzy szereg odmian: żółta ruchliwa ciecz, brunatna gęsta ciecz, ruchliwa ciecz. Gwałtownie schłodzona tworzy siarkę plastyczną.

Po ogrzaniu siarka pali się niebieskim płomieniem, a wydzielający się gaz ma nieprzyjemną duszącą woń – tlenek siarki(IV)
S + O₂ → SO₂

Gaz ten reaguje z wodą tworząc słaby kwas siarkowy(IV)
SO₂ + H₂O → H₂SO₃

Utlenianie tlenku siarki(IV) w obecności katalizatora (V₂O₅ lub Pt) pozwala na otrzymanie tlenku siarki(VI). Ta biała substancja stała energicznie reaguje z wodą tworząc kwas siarkowy(VI):
2 SO₂ + O₂ → 2 SO₃
SO₃ + H₂O → H₂SO

Stężony kwas siarkowy(VI) jest bezbarwną, gęstą, oleistą, silnie żrącą cieczą o właściwościach higroskopijnych. Zaliczany jest do kwasów silnie utleniających: utlenia nie tylko metale, ale i niemetale:
Hg + 2 H₂SO₄ → HgSO₄ + SO₂ + 2 H₂O
C + 2 H₂SO₄ → CO₂ + 2 SO₂ + 2 H₂O

Pod wpływem stężonego kwasu siarkowego(VI) niektóre metale, np. żelazo, ołów, ulegają pasywacji.

Reakcją charakterystyczną na wykrycie jonów SO₄2– w roztworze jest reakcja z jonami Ba²⁺:
Ba²⁺ + SO₄^2– → BaSO₄↓

Siarkowodór to gaz o nieprzyjemnym zapachu zgniłych jaj. Jest trujący. Siarkowodór rozpuszczając się w wodzie tworzy kwas siarkowodorowy, który zaliczany jest do słabych kwasów.

Siarkowodór otrzymujemy w reakcjach:

• bezpośredniej syntezy:
  H₂ + S → H₂S
• działając mocnymi kwasami na określone związki:
  Na₂S + H₂SO₄ → Na₂SO₄ + H₂S

Większość siarczków metali to osady o charakterystycznych barwach. Strącanie osadów siarczków można traktować jako reakcję charakterystyczną dla jonów metali: