Nazwy wybranych alkinów zestawiono w tabeli.
| wzór sumaryczny | nazwa | wzór sumaryczny | nazwa |
| C2H2 | etyn | C8H14 | oktyn |
| C3H4 | propyn | C9H16 | nonyn |
| C4H6 | butyn | C10H18 | decyn |
| C5H8 | pentyn | C11H20 | undecyn |
| C6H10 | heksyn | C12H22 | dodecyn |
| C7H12 | heptyn | C15H28 | pentadecyn |
Nazwy systematyczne alkinów tworzy się, zamieniając w nazwie odpowiedniego alkanu końcówkę -an na -yn (lub -in po spółgłoskach: g, k, ch, f. Reguły dotyczące wyboru głównego łańcucha węglowego i jego numeracji są podobne do zasad obowiązujących w nazewnictwie alkenów. Łańcuch główny powinien być możliwie najdłuższy i najbardziej rozgałęziony, powinien także zawierać atomy węgla połączone wiązaniem potrójnym. Numeracja łańcucha głównego jest zdeterminowana położeniem wiązania potrójnego – atom węgla, rozpoczynający to wiązanie, powinien mieć jak najniższy numer. Jeśli węglowodór zawiera więcej niż 3 atomy węgla, konieczne staje się podanie położenia wiązania potrójnego w łańcuchu głównym (podanie numeru atomu węgla, po którym występuje wiązanie przed końcówką -yn w nazwie węglowodoru).
Jeżeli w cząsteczce związku występuje zarówno wiązanie podwójne, jak i potrójne, to:
a) w nazwie węglowodoru końcówka -en jest zawsze przed końcówką -yn
b) atomy węgla w łańcuchu należy ponumerować tak, aby lokanty atomów węgla rozpoczynających wiązania wielokrotne (niezależnie od rodzaju wiązania) stanowiły ciąg najmniejszych liczb, np.:
