Mój stosunek do rodziców...

Moi rodzice są dla mnie jak przyjaciele. Czasami się kłócimy, ale zawsze mogę im zaufać. Porozmawiać z nimi na ważne dla mnie tematy. Opowiedzieć o swoich problemach w szkole. Wiem, że z pewnością pomogą mi je rozwiązać. Gdy proszę ich o pomoc w zadaniu ? nigdy nie odmawiają. To oni podtrzymują mnie na duchu, gdy dostanę zła ocenę. Często zabierają mnie na wycieczki w góry. Zawsze dbaja o moj wypoczynek, planuja wakacje oraz ferie zimowe. Zawdzięczam im tyle pięknych chwil. Niestety nie zawsze zauważam jak bardzo mnie kochają i starają się mi dogodzić. Codziennie mam, nie tylko ciepły, ale i bardzo dobry obiad, śniadanie oraz kolacje, wyprane i wyprasowane ubrania. Dopiero nie dawno zrozumialam jak wiele pracy to wymaga. Dlatego teraz będę się starala wiecej pomagac mamie i tacie w ich codziennych obowiązkach.Jestem rowniez bardzo emocjonalnie zwiazana z dalsza rodzina, ale jestem pewna, że nikt nie zastąpiłby mi rodziców. W stosunku do innych, obcych mi osób dorosłych, staram się być grzeczna, ale zdystansowana. Wiem, ze z ich strony moze spotkac mnie duzo dobrego, ale i zlego. Nie potrfaie jeszcze we wlasciwy sposob przewidywac ich intencji czy tez interpretowac ich zachowan. Dlatego pamietam, by nie ufac im bez krytycznie