Berlioz Hektor - biografia

Urodził się 11 XII 1803 roku w La Cote Saint Andre, w rodzinie inteligenckiej Jego ojciec będący lekarzem, przeznaczył syna do zawodu lekarskiego, ale nie przeszkodził mu w rozwijaniu talentu muzycznego. 12- letni Berlioz śpiewał, grał na flecie, gitarze, uczył się harmonii, zaczynał komponować. W 1821 r. został wysłany do Szkoły Medycznej, ale po 2 latach zaczął studia kompozytorskie i rzucił studiowanie medycyny. Po kilku latach kontynuuje naukę w konserwatorium.

Jednym z jego pierwszych utworów jest uwertura Waverley, wg Scotta.
W 1829 r. powstaje kantata oparta na scenach z Fausta, którą następnie Berlioz przerobił na ‘’koncertową operę’.
Za kantatę Sardanapal (wg Byrona) otrzymał Nagrodę Rzymską. W roku 1830 tworzy jedno ze swych największych dzieł, czyli Symfonię Fantastyczną. To symfonia programowa. Za symfonię ‘’Harold w Italii” otrzymał od Paganiniego podarunek w wysokości 20 000 franków. Następnie komponuje symfonię z chórami Romeo i Julia, Symfonię żałobną i triumfalną.
Od 1845 r. życie Berlioza upłynęło na licznych podróżach artystycznych. Jako dyrygent własnych dzieł występował w Anglii, Niemczech, Austrii i w Rosji. Tam spotkał się z wielkim entuzjazmem.

W 1854 powstaje oratorium ”Dzieciństwo Chrystusa”, które z entuzjazmem przyjmuje francuska publiczność. W ’55 roku jego przyjaciel Liszt organizuje festiwal Berliozowski w Weimarze. W tym czasie tworzy „Requiem”, „Trojanie” oraz „Requiem”.
Następnie tworzy uwertury pt. ‘Król Lear’’, „Beatrycze i Benedykt”, obie powstały w Rzymie w momencie zetknięcia się z dziełami Williama Shakespeare’a.

Pod koniec życia otrzymuje order Legii Honorowej, a francuska akademia zalicza go w poczet swych członków.
Umiera 8 III 1869 r. w Paryżu, w dwa lata po śmierci 2 żony i jedynego syna.
Jest pierwszym kompozytorem, który zasadę programowości wysunął jako świadomy postulat estetyczny, czemu dał wyraz w całej swej twórczości.

Berlioz to czołowy przedstawiciel francuskiej muzyki symfonicznej w epoce romantyzmu. Od strony środków techniki kompozytorskiej szczególnie wielkie zasługi położył w dziedzinie instrumentalizacji, rozbudował ogromnie aparat orkiestry i wzbogacił jego możliwości.
Napisał wspaniały podręcznik instrumentalizacji.
Był także utalentowanym publicystą, krytykiem muzycznym.