Analogia sytuacji ucznia wychowanka

Analogia sytuacji ucznia wychowanka?
?Czyli jak powstaje dzieło sztuki?.

Czym jest analogia?
Wincenty Okoń w ?Słowniku pedagogicznym? podaje, że jest to słowo pochodzące z języka greckiego oznaczające odpowiedniość, podobieństwo. Analogia to występowanie podobieństwa pewnych cech i stosunków, zachodzącego między nietożsamymi rzeczami i zdarzeniami.
Z kolei Multimedialna Encyklopedia ?WIEM? zawiera informację, że analogia to podobieństwo złożone, zwłaszcza takie, którego podstawę stanowi odpowiedniość relacji; upodobnienie przez proporcję. W logice występuje jako analogia: atrybucji (zachodzenie podobnego związku przyczynowo-skutkowego), metafory (podobieństwo działania, na preceptora), proporcjonalności (proporcjonalna realizacja w desygnatach jakiejś treści); w każdym z tych przypadków treść analogiczna to analogom, a realizujące ją przedmioty to analogaty.
Chciałabym ukazać analogię sytuacji ucznia wychowanka poprzez pryzmat tworzenia dzieła przez wytrwałego i cierpliwego artystę.
Jedni uczniowie rozpoczynający edukację są niczym marmurowa bryła, którą rzeźbiarz będzie ociosywał w celu utworzenia rzeźby. Inni uczniowie natomiast są jak czyste płótno, na które malarz będzie nanosił kolejne kolory tworząc swoje dzieło.
Uczniowie przedstawieni jako płótno malarza ? artysty to dzieci uczące się łatwo i chętnie, niesprawiające problemów wychowawczych. Niczym owe płótno dobrze wchłaniające farbę z pokorą i radością przyjmują nowe wiadomości, nabierają dobre nawyki. Bez problemowo poddają się kolejnym pociągnięciom pędzla swojego mistrza nabywając nowe cechy. Nabierają nowych barw zdobywając kolejne doświadczenia i umiejętności. Im więcej kolorów tęczy i ich różnych odcieni, tym obraz jest piękniejszy. Podziwianie go dostarcza nam więcej wrażeń. Sprawia nam większą przyjemność. Gdy niechcący pojawi się nieporządny odcień szarości bez oporu poddają się działaniu terpentyny w celu jego skorygowania bądź usunięcia. Po wyrównaniu wszelkich niedociągnięć i nierówności otrzymują ramę, będącą świadectwem ukończenia nauki na danym poziomie. Jest ona tym piękniejsza, im lepszy jest rezultat ich nauki.
Drugi rodzaj uczniów to dzieci będące niczym bryła twardego marmuru. To uczniowie, sprawiający trudności, niechętni do nauki, mniej zdolni. Są twardzi i oporni. Nauczyciel niczym rzeźbiarz musi włożyć mnóstwo siły w nadawaniu odpowiedniej formy swojemu dziełu. Uczniowie bardzo opornie przechodzą przez kolejne modyfikacje. Z trudem przyjmują działanie dłuta, którym jest wiedza, umiejętności i doświadczenia wpajane im przez mistrza ? nauczyciela. Ciężko poddają się wpływom i oddziaływaniom innych narzędzi oraz substancji chemicznych, jakimi są wpływy otaczającej ich rzeczywistości. Jednak i oni po wielu trudach i mękach nabierają pożądanego kształtu. Ostatnie szlify nie stanowią już problemów. Doskonalenie ich osobowości i właściwe ukierunkowanie dalszego rozwoju są czystą przyjemnością. Końcowy efekt robi tym większe wrażenie, im większa i twardsza była bryła, z której powstało dzieło.

Niewątpliwie sytuacja ucznia ? wychowanka jest bardzo specyficzną i trudną sytuacją. Nauczyciel ? mistrz, artysta na pewno dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć jak najlepszy rezultat. Jednakże efekt jego pracy w znacznej mierze zależy od tego, na jakim materiale pracuje. Im jest on bardziej oporny, sprawiający problemy, tym większego wymaga wysiłku, poświęcenia i cierpliwości. Należy jednak pamiętać, że nie ma rzeczy nie możliwych. Na każdą sytuację i na każdego choćby najbardziej opornego ucznia znajdzie się sposób. Z drugiej strony wystarczy, choć trochę chęci i samozaparcia, aby stać się bardziej podatnym na przyswajanie podanych treści. Każdy uczeń stanowi odrębną jednostkę i wymaga indywidualnego podejścia. Jednemu nastawienie się na przyswajanie wiedzy przychodzi z łatwością, a dla innego może stanowić pewien problem. Wiele zależy od jego osobowości i temperamentu. Nie mniej nowa sytuacja zawsze stanowi dla niego pewien rodzaj wyzwania. To czy je podejmie i z jakim skutkiem je zrealizuje jest zależne od osoby nauczyciela, który go poprowadzi w nowy nieznany świat. Często, uczeń czuje się zagubiony i wymaga wskazania właściwego kierunku, pomocy w odnalezieniu właściwej drogi. Z drugiej strony nauczyciel nie może zbytnio śpieszyć z pomocą by nie pozbawiać go możliwości głębszego samorozwoju poprzez pokonywanie trudności i uczenie się na własnych błędach. Jeżeli wykazuje uczeń inicjatywę to należy mu pozwolić na samorealizowanie się. Jednakże są także tacy uczniowie, którzy wymagają pracy i silnej motywacji. Jeśli odpowiednio się z nimi popracuje, na pewno i oni uzyskają szansę na odniesienie sukcesu.
Znane przysłowie mówi: ?ucz się ucz, bo nauka to potęgi klucz!?.
Myślę, że każdy z nas powinien wziąć je sobie głęboko do serca. Dotyczy to nie tylko uczniów, ale i nas ? przyszłych nauczycieli. Musimy się uczyć, aby w przyszłości umieć być artystami umiejącymi stworzyć zarówno piękne obrazy, jak i wyciosać wspaniałe rzeźby.