Oświecenie - czasy uczonych

Czym było oświecenie?

W czasach renesansu nie usunięto z nauki wszystkich starożytnych i średniowiecznych przesądów.

Ludzie nadal nie potrafili wytłumaczyć wielu zjawisk przyrodniczych. Wierzyli, że są one wynikiem sił nadprzyrodniczych.

Na przełomie XVII i XVIII wieku wielu uczonych zaczęło badać świat metodami naukowymi, nie opierając się na prawdach religijnych i starożytnych autorytetach. Swoje osiągnięcia chcieli oni następnie przekazać innym ludziom i w ten sposób wydobyć ich z "mroków" panujących dotąd nie wiedzy. Celem myślicieli tego okresu było oświecenie ludzkości. Stąd też wzięła sie cała nazwa epoki trwającej do początku XIX wieku.

Filozofowie epoki oświecenia za najlepszą metodę poznania świata uznawali posługiwanie się rozumem. Uważali też że wszystko co myśli człowiek powinno być użyte dla społeczeństwa.

Rozwój nauki

Najważniejszym ośrodkiem oświecenia była Francja. Stamtąd pochodzili najwybitniejsi myśliciele tej epoki: Jean Jacques Rousseau (czytaj: żą żak ruso) i Wolter. Byli oni też znanymi pisarzami. W swoich utworach wykorzystywali niezwykłe przygody bohaterów i złośliwy humor, aby przedstawić własne poglądy na temat współczesnego i m świata.

W XVIII wieku w Europie Zachodniej powstały liczne towarzystwa naukowe. Skupiały one uczonych zajmujących się określonymi dziedzinami wiedzy. W tym czasie w nauce dokonał się wielki przełom. Angielski naukowiec Izzak Newton (czytaj:izak njuton) stworzył podstawy nowoczesnej fizyki. Nauka ta zajmuje się badaniem zjawisk zachodzących w przyrodzie.