"Opowieść Wigilijna" ciąg dalszy.

Przez cały rok Ebeneezer Scrooge dzielnie realizował swoje postanowienie, że się zmieni i nie będzie już starym sknerą. Potrafił cieszyć się życiem. Odnowił swój duży dom i zamieszkał w nim razem ze swoim siostrzeńcem i jego żoną. Wkrótce został dziadkiem. Pomógł rodzinie Crantchitów. Tak jak obiecał, podwyższył pensję swojemu pracownikowi i zapłacił za leczenie Tima. Cieszył się poważaniem i szacunkiem wszystkich mieszkańców miasteczka.

Nastało Boże Narodzenie Scrooge spodziewał się śmierci, chociaż czuł się świetnie. Pamiętał doskonale spotkanie z duchami: Jutro mogę umrzeć, ale mam tę świadomość, że nie żyłem na próżno?. Wieczorem poszedł spać, nie mógł zasnąć. O północy usłyszał czyjeś kroki, poszedł do salonu i zobaczył ducha Marley`a, tym razem bez łańcuchów.
- Przyszedłem ci podziękować za to, że byłeś dobry dla innych i nie myślałeś o sobie, twój napis na grobie zniknął. Pożyjesz jeszcze długie lata, gratuluję wnuczka. - Dziękuję, że mnie ostrzegłeś. Dzięki tobie mogłem się zmienić i przeżyć wiele wspaniałych chwil, których nigdy bym nie doświadczył gdybym był taki jak wtedy.
- Pomogłeś nie tylko sobie. Dzięki twoim dobrym uczynkom odkupiłeś także moje winy. Mogę cieszyć się wolnością i niebem. Dziękuję ci przyjacielu.
Marley zniknął. Staruszek usłyszał płacz dziecka. Postanowił zobaczyć dlaczego maluch płacze. Po drodze spotkał zaspaną żonę siostrzeńca:
- Wróć do łóżka, moja droga, ja i tak nie mogę spać, ukołyszę małego Ebeneezera.
- Dziękuję wujaszku, jesteś dla nas taki dobry.
Scrooge poszedł do pokoiku dziecka, wziął je na ręce. Mały poczuł się bezpiecznie i uspokoił się. Staruszek usiadł z nim na bujanym fotelu, obok kominka:
- A teraz opowiem ci bajkę o starym, niemądrym skąpcu?