Panowanie Ludwika XIV (1643-1715)

Ludwik urodził się w pałacu królewskim Saint Germain-en-Leye 5 września 1638 roku, na chrzcie otrzymał imiona Ludwik Dieudonne (dar od Boga), a do historii przeszedł jako Ludwik XIV Wielki, często jednak mówi się o nim: "Król-słońce" i "Państwo to ja" (nazywa się jego tak, dlatego, że doprowadził monarchie absolutną do rozkwitu). Był synem króla Ludwika XIII i Anny Austriaczki, córki Filipa II, króla Hiszpanii. Ludwik XIII zmarł w 1643 roku, gdy w Anglii wybuchła wojna domowa; tron objąć miał jego syn, mający wówczas dopiero 5 lat. Jednakże po śmierci ojca władzę objęła jego matka - królowa Anna, wspierana przez kardynała Mazarin. Gdy władzę objął Ludwik XIV, ugruntowuje się system rządów absolutnych.
Na początku swojego samodzielnego panowania od władzy odsuwa szlachtę rodową, arystokrację. Na stanowiska państwowe powołuje natomiast mieszczan.

Okres frondy 1648-1653 spowodował brak zaufania do społeczeństwa wtedy król jako dziecko musiał opuścić Paryż. To wydarzenie miało wpływ na decyzję Ludwik XIV o przeniesieniu swojej siedziby do Wersalu.

W pierwszym okresie panowania Ludwika XIV rządy sprawował Jules Mazarin, jako pierwszy minister, po jego śmierci w 1661 władca postanowił zlikwidować urząd pierwszego ministra. Objął samodzielne rządy, był jedynym prawodawcą i najwyższym sędzią. Bardzo ważną rolę w państwie odgrywał minister Colbert, który sprawował władzę nad administracją i finansami państwa. To on podjął się próby wyciągnięcia kraju z długów. Jego polityka gospodarcza wspierała handel, rozwój przemysłu, rolnictwa i kultury. W okresie panowania Ludwika XIV zreorganizowano armię, nastąpiła również rozbudowa policji, której głównym celem stało się tłumienie buntów opozycji.

W 1685 roku król doprowadził do zniesienia edyktu nantejskiego, nastąpiły prześladowania hugenotów, którzy w zdecydowanej większości zdecydowali się na opuszczenie kraju. Dzięki temu nastąpiła likwidacja ostatniej opozycji w państwie.

Ludwik XIV prowadził liczne wojny, a długotrwałe walki z Habsburgami i Holandią przyniosły mu znaczące zdobycze, Alzację ze Strasburgiem, palatynat reński, elektorat trewirski. Przegraną dla Francji zakończyła się wojna o przejecie władzy w Hiszpanii.

Panowanie Ludwika XIV to również rozwój kultury, sztuki, literatury a także nauki. W dobie Ludwika XIV francuska stolica stała się nie tylko europejskim, ale także światowym centrum artystycznym i kulturalnym, a język francuski oraz wywodzące się z Francji wzorce były modą dla arystokratycznych elit.

Po okresie sukcesów takiej polityki u schyłku życia Ludwika państwo francuskie zaczęło słabnąć, doszło do przerostu obciążeń nad zyskami (nie ma człowieka, który posiadałby motywację do pracy, jeżeli nie dostałby gwarancji posiadania). Ujawniło się osłabienie instytucji królestwa (początek XVIII wieku), wzrosły z kolei wpływy klasy urzędniczej i mieszczaństwa.

Ludwik XIV panował od 1643 roku do 1715 roku, były to najdłuższe rządy w nowożytnej Europie. Król przeżył swoich synów i wnuków. Władzę po nim przejął jego prawnuk.
Panowanie Ludwika to ciąg sukcesów i porażek. Uważam, że ciężko pracował, by uczynić Francję potężnym krajem. Rządy absolutne Ludwika XIV cechowały się tym, że Francja w ich okresie była jednym z potężniejszych państw w Europie, nastąpił rozwój gospodarki, a Paryż stał się europejskim i światowym centrum kulturalnym i artystycznym.