"Giaur" jako przykład powieści poetyckiej.

"Giaur" Byrona uchodzi w romantyzmie za najdoskonalszy wzór powieści poetyckiej, ale opartej na utworach twórcy tego gatunku: Waltera Scotta;

Najważniejszymi cechami były: mimo wierszowanej konstrukcji tekstu, dość typowa dla powieści epicka narracja; fragmentaryczność, czyli podzielenie utworu na szereg zdarzeń ustawionych w porządku nie chronologicznym i nie powiązanym ciągiem przyczynowo-skutkowym; to ma służyć udramatyzowaniu akcji i zwiększeniu poczucia tajemniczości - z mroku niewiedzy wyłaniają się kolejne, ale nadal skąpe fakty, które układa sobie w całość dopiero czytelnik; nastrojowe opisy ujawniają nawet uczucia narratora i służą głownie przedłużeniu akcji;

Jest również zainteresowanie orientem - akcja rozgrywa się w Grecji, ale tłem jest muzułmańska kultura wschodnia; historyzm jest również - Gracja jest pod zaborami Tureckimi;

Ze zjawisk literackich jest tu ważna jedna sprawa - synkretyzm; są tutaj elementy liryki (spowiedź Giaura), epiki (narracja, opisy, opowiadania elementy), dramatu (rozmowa Giaura z Hassanem); są również odwołania do takich forma literackich jak ballada, pieśń oraz powieść;