Psychologiczny portret kobiety w Cudzoziemce M. Kuncewiczowej.

Psychologiczny portret kobiety w Cudzoziemce M. Kuncewiczowej.

Cudzoziemka Marii Kuncewiczowej jest powieścią psychologiczną. Psychologizm jest nauką zajmującą się powstawaniem i przebiegiem procesów psychicznych człowieka, jego świadomością, stanami emocjonalnymi, procesami związanymi z poznaniem, rolą zmysłów, doświadczeniem wewnętrznym, wyobrażeniami oraz regulatorami stosunków człowieka z otoczeniem i zasadami ich funkcjonowania. Powieść ta, ma za zadanie przedstawienie przeżyć wewnętrznych, marzeń oraz kompleksów.
„Cudzoziemka" przedstawia kobietę niespełnioną życiowo. Główna bohaterka nie potrafi zrealizować swoich marzeń. Gdy była szesnastoletnią dziewczyną, chciała zostać światowej sławy skrzypkiem. Jednak jej marzenie nie zostało spełnione. Podczas nauk u swego mistrza poznała jego najmłodszego syna Michała. Zakochała się w nim nieszczęśliwie, co w przyszłości źle oddziałało na jej psychikę.
Komplement Michała stał się dla niej czymś bardzo ważnym. Mianowicie, Róża zaczęła interesować się swoim ciałem. Od tej pory róża chce być najpiękniejszą kobietą. Uważa, że jej piękno przetrwa aż do śmierci. Strasznie bała się starości.

Miłość do Michała była ogromna. Gdy bohaterka dowiedziała się o małżeństwie jego z inną kobietą postanowiła obdarzyć swoją osobą życiowego nieudacznika. Był nim syn burmistrza Nowego Miasta- Adam. Róża nigdy nie kochała swojego męża tak jak i dwójki dzieci, które z nim miała. Nigdy nie potrafiła znaleźć wspólnego języka ze swoją rodziną. Była obca wśród swoich. Swojej pierwszej miłości nie mogła i nie chciała zapomnieć. Dla swojego męża była oschła. Nikt z rodziny nie potrafił dotrzeć do źródła problemów Róży. W końcu rodzina przestała się nią interesować.

Najważniejszą rzeczą dla głównej bohaterki była piękność i młodość. Gdy pewnego dnia wybrała się wraz z córką Martą na zakupy, spodobał im się sweter. Córka doradzała mamie, aby wybrała kolor czarny, bo będzie w nim wyglądać bardzo ładnie, \"jak sen o zimie, albo jak Petronela w swojej najlepszej formie\". Jednak Róża kupiła sweter w kolorze czerwonym, bo tamten kojarzył jej się ze starością. Sweter był tylko symbolem przemijania.
Róża nigdy nie kochała męża, swoich dzieci oraz wnuków. Była w nieustannym konflikcie nie tylko z nimi, ale i z całym światem. Jej syn uważał, że jest niezrównoważona psychicznie i obłąkana. Chciała zrobić na złość swojemu mężowi i pozabijać dzieci. Nigdy nie potrafiła koagulować z innymi ludźmi, a w szczególności ze swoją rodziną.

Bohaterka jest wielką marzycielką. Uwielbia powracać do czasów gdy miała szesnaście lat, rozpamiętywać swoją pierwszą miłość, choć sprawia jej to wielki ból. Główna bohaterka żyje wspomnieniami, tak jakby chciała zatrzymać ten utracony czas. Nie potrafi odnaleźć się w realnym świecie. Ucieka do sfery marzeń i myśli. Powoduje to, że staje się samotna, wyemancypowana ze świata współczesnego. Jest agresywnie nastawiona do świata realnego.

Cała akcja rozgrywa się w ciągu ostatniego dnia z życia Róży. Bohaterka, w ostatnim dniu przechodzi metamorfozę. Dla rodziny stała się inną osobą, kochającą matką i żoną. Zrozumiała i polubiła samą siebie. Zmieniła się dzięki spowiedzi i żalu za grzechy.
Gdy przeczytałem tą książkę, do końca nie potrafiłem zrozumieć postępowania głównej bohaterki. Uważam, iż każdy może się zmienić, że Róża zrozumiała swe błędy i naprawdę pożałowała za grzechy.