Charakterystyka Santiago.

Santiago to tytułowy "stary człowiek", główny bohater opowiadania Ernesta Hemingwaya. Był on siedemdziesięcioletnim człowiekiem, który został bardzo doświadczony przez los. Owdowiałemu starcowi nie został nikt poza chłopcem Manoinem, z którym się przyjaźnił. Santiago wychował się w atmosferze założenia, że przyszłość spędzi na morzu. Żył w biedzie, co nie dawało mu szansy na zasłużony wypoczynek : "Otulił się kocem i zasnął na starych gazetach, którymi przykryte były sprężyny łóżka" - jak mówi o nim narrator.
Jego zniszczony wygląd zewnętrzny wynikał nie tylko z podeszłęgo wieku, ale i z codziennej ciężkiej pracy. Santiago wyglądał na zmęczonego pracą i wyniszczonego życiem : "Był suchy i chudy, na karku miał głębokie bruzdy". Szczególną uwagę trezba poświęcić jego rękom i ramionom, które zniosły już niejeden duży ciężar. Ukazywały one wiele blizn po ranach powstałych podczas zmagania się z rybami. Na skórze policzków widniały brunatne plamy po niezłośliwym raku skóry, powstałym na skutek "odblasku słońca na morzach tropikalnyh". Za to w wesołych oczach Santiaga ukryte były blask i barwa morza.
Stary mężczyzna, który pomimo wieku posiadał wiele cech młodech człowieka, był silny zarówno fizycznie jak i psychicznie. Po tym, jak zwyciężył z Murzynem na rękę dzięki swojemu uporowi, ludzie nazywali go czempionem. Zawsze dążył do obranego wcześniej celu. Wykazał to łowiąc marlina, kiedy to również nie była obojętna jego niewiarygodna wytrwałość. Jego siła obejmowała również umiejętność znoszenia nólu, zimna czy głodu, które nawiedzały go prawie cały czas. Może to także sprawka optymizmu, z którego nie zrezygnował mimo nieustającego pecha.
Po wypłynięciu na morze pokazał swoje pozytywne cechy umysłu. Stary rybak sam musiał wyprawic się na szerokie wody, mimo iż usychał z tęsknoty za małym chłopcem, który go bardzo kochał. Właśnie wtedy Santiago popisał się samodzielnością. Przeciwstawił się olbrzymiemu marlinowi, którego usiłował złowić, wyposażony tylko w nóż i wiosło. Zaradnością i czystością umysłu wykazał się, gdy pewnego dnia doskwierał mu głód. Złowił delfina i wyjął mu żołądek, "wewnątrz znajdowały się dwie latające ryby". Na łódce mówił do siebie wiele mądrości życiowych, które wynikały z jego inteligencji. Na przykład sentencja : "Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać", pokazuje jak bardzo był doświadczony. Samotność i długa walka z marlinem tylko pogłębiły jego wiarę w siebie, chociaż cały czas walczył ze zwątpieniem.
Santiago był pogodny i opanowany, co doprowadziło go do wygranej. Uczciwy i skromny starzec miał dobre serce - nie chciał nikogo krzywdzić. Dostrzegał piękno przyrody, którą szanował, stopniowo poznając jej tajemnice. Lubił z nią obcować - często rozmawiał ze zwierzętami. Jezynie wobec swoich wrogów, na przykład rekinów, był agresywny, ale tylko w celu ratowania swojej zdobyczy.
Santiago miał ogromną siłę przetrwania. Gdy wypływał na szerokie morze, sam pokonywał swoje słabości i starość. Naśladować powinniśmy jego godność i wytrzymałość, pomagające mu wciąż wierzyć, iż zawsze można odnieść zywcięstwo, a szczególnie wtedy, gdy jest się walecznym. Wielki heroizm płynący w jego żyłach spowodował, że jego wyczyn po powrocie do rodzinnego miasta okazał się nie porażką, lecz zwycięztwem.