Życie szkolne.

O szkole dużo książek drukują, ale tylko dla dorosłych, wcale nie pisze się o życiu szkolnym uczniów. Dla mnie to dziwne.
Przecież uczeń tyle godzin spędza w szkole, tak wiele o niej myśli, tyle znajduje w niej radości i zaznaje smutków. Jeżeli rozmawia się szczerze z uczniem, zawsze słyszy się skargi: a, bo przedmiot jest za trudny, na dokuczliwego kolegę, za dużo nam zadają, a tak mało mamy rozrywek. A jeśli się zapytać, czy woli siedzieć w domu- mówi:- wolę szkołę. Cieszy się, gdy nauczyciel nie przychodzi, że wcześniej pójdzie do domu. Więc dlaczego?- dlaczego szkoła jest nam potrzebna? W domu myślę i zajmuję się różnymi sprawami, w domu pokoje i sprzęty są dla wszystkich; szkoła myśli tylko o uczniu: każda sala, ławka, każdy kącik jest właśnie dla ucznia. Cały czas szkolny nauczyciel dla ucznia. Nie słyszałam tu przykrego: -Nie mam czasu. Nie wiem. Daj mi spokój. Nie zawracaj mi głowy. Jesteś za mała.
Po drugie, szkoła porządkuje nam dzień; wiem co będzie, dokąd mam iść, co zrobić. A poza tym mam plan: każda godzina jest na coś przeznaczona. Nie nudzę się, nawet spieszyć się trzeba. To prawda, że czasami nie chcę wyjść z ciepłego łóżka, albo gdy pada deszcz niechętnie wychodzę na ulicę. Ale zegar nawołuje do pośpiechu i nie mam czasu namyślać się, co przyjemne, co wolę, a co czuję. Czasami rozmawiamy z przyjaciółmi na przerwach, i nie zdążamy dokończyć myśli. Tymczasem można pomyśleć na lekcji, bo chyba nie będzie zbyt ciekawa. Gdy wchodzi nauczyciel zaraz zapada cisza, żeby tylko mnie nie spytał. A może jest w złym humorze i zrobi kartkówkę. I co wtedy? Zawsze możemy liczyć na przyjaciół, których tam poznajemy. Próbujemy wspólnie nasze problemy rozwiązać.
A jednak szkoła jest nam potrzebna. Ona nas uczy i wychowuje, troszczy się i przygotowuje nas do wejścia w dorosłe życie. Uczy nas, jak podejmować wyzwania i rozwiązywać problemy. To9 jest nasze „życie szkolne” bez niego było by szaro i ponuro, nic by się nie działo.