Monarchia.

Monarchia to forma rządów z monarchą (królem, cesarzem, sułtanem) jako reprezentantem władzy suwerennej. Monarcha pełnił władzę dożywotnio, samodzielnie lub wspólnie z organami typu doradczego lub ustawodawczego. Władza monarchy była dziedziczna lub wybieralna (elekcyjna).

Monarchia feudalna opierała sie na systemie lennym.Posiadacz ziemi (senior)przekazywał ją swoim wasalom, którzy w zamian byli mu osłuszni, a ci zaś mogli także obdarowywać ziemią swoich wasali. W ten sposób powstała drabna feudalna

KRÓL/SENIOR
WASAL
WASAL
PODDANI

-kluczową zasadą tej monarchii było:
"Wasal mojego wasala nie jestmoim wasalem"
W ten sposób wasale lenników w cale nie musielibyć posłuszni królowi, a w konfliktach między królem a swoim seniorem, stali po stronie swojego seniora.
-Ziemia była kryteriumbogactwa i władzy.
-Chłopi utrzymywaliswoich panów i nie byli wasalami, ale poddanymi (bez żadnych praw)

Monarchia parlamentarna - forma ustroju politycznego, w którym głową państwa jest monarcha, którego kompetencje są ograniczone do funkcji reprezentacyjnych, a realną władzę sprawuje parlament i rząd, na którego czele stoi premier. Obowiązuje zasada rex regnat, sed non gubernat ? czyli król panuje, ale nie rządzi.

Jest formą rządów, w której uprawnienia monarchy i parlamentu są ściśle określone przepisami prawa. Monarchia parlamentarna jest odmianą monarchii konstytucyjnej.

Ustrój ten zaczął się po raz pierwszy kształtować w Anglii, poczynając od przyjęcia Magna Carta w 1215 r. przez okres wojen domowych w XVII wieku aż po objęcie władzy przez dynastię Stuartów. Chcąc uchronić się przed próbami przywrócenia absolutyzmu, parlament uchwalił akt prawny, na mocy którego nikogo nie można było aresztować bez nakazu sądowego i przedstawienia mu zarzutów. W wydanej w 1689 r. Deklaracji praw narodu angielskiego ostatecznie określono zakres władzy monarchy i parlamentu. Odtąd o armii i finansach państwa samodzielnie decydował parlament. Ustrój ten stopniowo dalej ograniczał władzę królewską aż do stanu współczesnego.

Monarchia absolutna dysponowała większym zakresem władzy, a więc także środków finansowych i organizacyjnych. Umożliwiały one zracjonalizowane tej dziedziny, która była najważniejsza dla feudalnego państwa-wojny.
Pierwszy i najbardziej doniosły cel absolutnej monarchii to ekspansja terytorialna.
Przy archaicznym, mało wydajnym systemie gospodarowania, właściwym dla feudalizmu, tylko zabór nowych ziem gwarantował rozwój państwa, przynosił znaczące zyski klasie feudalnej. Dlatego też monarchia doby nowożytnej koncentrowała się na modernizacji i rozbudowie armii i floty, na tworzeniu administracyjnych struktur wymierzających i ściągających podatki ze społeczeństwa. Potrzeby wojska zrodziły więc cywilna administrację państwową, która coraz bardziej wypierała uformowanie w Średniowieczu samorządowe organy szlachty i miast.
Armii i wojnie została podporządkowana gospodarka absolutnych monarchii. Celem ekonomicznym państwa stało się uzyskanie jak największych nadwyżek budżetowych, przeznaczanych na zbrojenia i utrzymanie rosnącego aparatu władzy. Dążenia to znalazło wyraz w teorii merkantylizmu, która głosiła potrzebę ograniczania importu i konieczność rozwoju własnego przemysłu.