Aluzja literacka na podstawie sceny z "Wesela" i ballady "Romantyczność".

Analizując załączoną scenę z "Wesela" w kontekście ballady "Romantyczność" Adama Mickiewicza, omów istotę aluzji literackiej.

"Romantyczność" Adama Mickiewicza oraz "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego to dwa dzieła pisarzy różnych epok. Mickiewicz to poeta doby romantyzmu, a Wyspiański z kolei jest twórcą epoki Młodej Polski.
W "Weselu" w akcie II sceny V Marysi, prostej wieśniaczce, bawiącej się na weselu, objawia się Widmo jest to duch jej zmarłego narzeczonego. widmo wspomina dawną miłość łączącą go za Marysią, mówi o uczuciu którym siebie darzyli. Dziewczyna początkowo ulega pięknej wizji i pragnie, aby jej kochanek został razem z nią, nie chce, by odchodził, lecz z czasem dostrzega, iż jest to tylko zimny trup, od którego zionie chłodem. wybiera swojego męża Wojtka, ponieważ uświadamia sobie, iz przeszłość już nie wróci , a dawny ukochany nie ożyje.
Wyspiański żył w epoce, którą nie bez powodów nazywano również epoką neoromantyzmu . Poeci często odwoływali się do twórczości romantycznej. Tak też w scenie spotkania Widma z Marysią można dostrzec wiele powiązań z romantycznym irracjonalizmem , ludowością, itp. Łatwo także dostrzec związek z "Romantycznością" Mickiewicza. "Romantyczność" to utwór literacki uznawany za kwintesencję romantycznych ideałów. Główną bohaterkę Karusię, tak jak i Marysię, odwiedza zmarły narzeczony, którym jest tu Jasiek. Znajdująca się na rynku dziewczyna zachowuje się nieracjonalnie, rozmawia z ukochanym, którego tylko ona widzi, płacze, chce sie przytulić do zjawy . Obecny przy tym starzec, utożsamiany z przedstawicielem oświeceniowych poglądów -Śniadeckim, próbuje uświadomić zebrany na rynku tłum, który jest w stanie uwierzyć Karusi, iż dziewczyna ta jest niespełna rozumu i nie należy jej ufać, mówi:
" Dziewczyna duby smalone bredzi ",
" Ufajcie memu szkiełku i oku,
Nic tu nie widzę dookoła".
Podmiot liryczny o poglądach typowo romantycznych, odpiera jednak te zarzuty, zachowanie Karusi uznaje za coś normalnego, wierzy w jej słowa i mówi:
"Czucie i wiata silniej do mnie mówi
Niż mędrca szkiełko i oko "
Przekonuje, że nie wszystko można dostrzec i rozpatrzeć drogą naukową. Czasami trzeba pokierować sie sercem i uczuciami. Krytykuje także "martwe prawdy" starca i radzi : "Miej serce, patrzaj w serce".
Pomiędzy dwiema głównymi bohaterkami jednej ze scen "Wesela" i "Romantyczności" można odnaleźć wiele podobieństw, ale i różnic. Obydwu prostym wiejskim dziewczynom objawiają się ich zmarli narzeczeni, których tylko one widzą i słyszą. Jednak miłość Karusi jest nierozerwalna, łączy ja z kochankiem tzw. "komunia dusz" , ich miłość przetrwała próbę czasu , a nawet samą śmierć. Jest to miłość typowa dla doby romantyzmu.
Z kolei Marysia, w trakcie rozmowy z widmem, wyzbywa się wszelkich mrzonek iż może ich znowu połączyć gorące uczucie. Dziewczyna już go nie kocha nie chce żeby sie do niej przytulił, mówi: "Nie chwytaj sie moich wstąg, taki wieje trupi ciąg". Miłość nie przetrwała próby czasu, Marysia układa sobie życie od początku i wychodzi za mąż za Wojtka. Neoromantyzm tylko nawiązywał do miłości romantycznej, natomiast nie kontynuował jej ideałów.
Przyglądając sie całemu utworowi "Wesele", pisanemu w czasach zaborów, którego prawdziwą tematyka były problemy narodowowyzwoleńcze, można dostrzec ukryte znaczenie załączonej sceny z "Wesela". Wyspiański doskonale posłużył się aluzją literacka. Pragnął aby naród polski uwierzył w coś, co pozornie nie ma racji bytu, chce aby ludzie uwierzyli w możliwość zorganizowania powstania i pokonania zaborów. Tak jak w romantycznej wizji miłości, żeby przemówiło silniej do ludzi "czucie i wiara" i aby nie ufali tylko "oku i szkiełku.
Istotą aluzji literackiej we wspomnianej wcześniej scenie z "Wesela" stało się pragnienie przekazania wiary w coś niemożliwego czyli w zorganizowanie powstania, które miało wyzwolić Polskę z zaborów.