Co łączyło, a co dzieliło starożytnych Greków?

Pierwszą sprawą, która mogła łączyć wszystkich greków było to, że ich kraj nie dysponował bogactwami naturalnymi, terenem nizinnym i dobrze rozwiniętą linią brzegową. Dlatego też historyk grecki Herodot stwierdził, że "Grecję wychowała bieda". Żaden Grek nie miał dobrych warunków naturalnych do normalnego funkcjonowania.

Przez takie właśnie ukształtowanie terenu wykształciły się pierwsze polis, czyli miasta-państwa, co podzieliło Greków. Największym polis były Ateny i Sparta. Czynnikiem dzielącym Greków może być np. różność rządów sprawowanych w danych polis. W Atenach panowała demokracja, natomiast w Sparcie wręcz odwrotnie - rządy były oligarchiczne.

Ateńczycy byli podzieleni pod względem swojej płci i pochodzenia. Kobiety, niewolnicy i tzw. metjojkowie - nie brali w ogóle udziału w życiu publicznym. Mężczyźni decydowali o losach państwa.

Kolejną sprawą, która łączyła Greków była ich wiara. Wyznawali bowiem religię politeistyczną, czyli przyjmowali istnienie wielu Bogów. Bogowie zaś odzwierciedlali byli jako ludzie- mieli czysto ludzkie przywary, zachowania - dlatego też wiara Greków nosiła miano antropomorficznej. Nie wyodrębniły się grupy kapłanów (poza Świątynią Apollona w Delfach), przez co nie miał miejsca podział Greków w sprawach religijnych.

Wydarzeniem spajającym naród Grecki były nie wątpliwie wojny grecko-perskie. Mimo liczebnej przewagi Persów, Grecy odnieśli sukces podczas inwazji na Attykę ponieważ wyznawali zasadę symmachii - co znaczy walczyć razem.

Religia i kultura spajały świat grecki. Dzieła największych poetów czytano na całym obszarze Grecji, tragedie wielkich twórców wystawiano we wszystkich miastach greckich. Takie zachowanie powodowało to, że świat grecki pomimo głębokiego rozbicia politycznego wynikającego z powstania polis, był zarazem światem jednorodnym kulturowo.

Kończąc powyższe rozważania dochodzę do wniosku, iż było wiele spraw, zachowań, które dzieliły Greków, ale również były rzeczy, które naród ten łączyły co świadczy o tym, że nikt i nic nie jest doskonałe do osiągnięcia pełnej świetność i perfekcjonizmu w każdym calu.