"Dziady" cz. 2 prawdy moralne.

''Kto nie był ni razu człowiekiem,
Temu człowiek nic nie pomoże''

Druga część Dziadów to dramat o spotkaniu niewidzialnego z widzialnym, o wspólnocie ziemskiego świata żywych i pozaziemskiego świata zmarłych. Duchy zawieszone między niebem a piekłem przekazują ważne prawdy moralne.
Widmo Złego Pana obciążone jest najcięższymi winami, ponieważ Pan w czasie życia na ziemi był niedobry dla ludzi i nieczuły na ich krzywdę.
Dziedzica dręczy głód, a ptaki - duchy poddanych, którym kiedyś odmówił pomocy, rozszarpują jego ciało. Kruk jest duchem zachłostanego za kradzież chłopa, Sowa duchem kobiety wypędzonej z maleńkim dzieckiem z dworu w srogą zimę - kobieta nie znalazła pomocy i zamarzła wraz ze swoim maleństwem.
Okrutny Zły Pan jest skazany na wieczny głód, pragnienia i zimno. Męka jego nigdy się nie skończy, bo nawet, gdy poddani dadzą mu z dobrego serca pożywienie, ptaki momentalnie zabierają nawet najmniejszy okruszek.
Duch Pana przekazuje bardzo ważną naukę moralną: należy być dobrym człowiekiem, pomagać i współczuć ludziom, nie wolno krzywdzić innych, jeżeli ktoś był okrutny i zły, nie może się spodziewać ludzkiej pomocy.
Niespełniona nigdy zostanie jego prośba ''O wodę i dwa pszenicy ziarnka''.