Własne odczytanie „Księgi Koheleta”

Kohelet to izraelski mędrzec przemawiający na spotkaniach w świątyni. Księga Koheleta przypisywana jest samemu Salomonowi. Jej treścią jest rozważanie nad ludzkim życiem i jego sensem.
Księga Koheteta ma charakter pesymistyczny, jednak dostrzegam w niej również optymistyczne aspekty.
Na potwierdzenie mojej tezy przytoczę pierwszy argument. Autor uważa, iż praca i życie człowieka nie są nic warte, gdyż przemijają i nie pozostawiają po sobie żadnych znaczących śladów, mówiąc w swoim utworze: „Marność nad marnościami rzekł kaznodzieja, marność nad marnościami, wszystko marność. Jaki pożytek ma człowiek z całego trudu swego, którym trudzi się pod słońcem?”.
Kolejnym argumentem potwierdzającym pesymizm zawarty w „Księdze Koheleta” jest fragment: „Słońce wschodzi i słońce zapada i dąży do miejsca swego, skąd będzie wschodziło. (…) Wszystkie rzeczy są trudliwe i człowiek ich nie wypowie. Nie nasyci się oko patrzeniem, nie napełni się ucho słuchaniem.” Ukazuje on świt pozbawiony głębszego sensu, gdyż człowiek nigdy do końca nie odczyta wszystkich tajników życia, ponieważ jego zmysły są ograniczone, a wyznaczony przez wschód i zachód słońca czas uniemożliwia dogłębne poznanie świata.
Autor przechodzi w swoich rozważaniach od nastroju kasandrycznego do nieco bardziej optymistycznego. Negatywom przeciwstawia pozytywy i na odwrót. Kohelet sam zauważa, że nie wszystko co dotyczy człowieka i jego życia jest pozbawione sensu. Mówi, że istnieje czas rodzenia, sadzenia, leczenia, śmiechu oraz tańca.
Na podstawie przytoczonych wyżej argumentów stwierdzam, iż „Księga Koheleta” początkowo wprowadza nas w ponury nastrój, gdyż autor twierdzi, że wszystko jest marnością i żadne nasze działania nie mogą doprowadzić do szczęśliwego zakończenia. Jednakże wgłębiając się w tekst zauważmy, że nawet to on w pierwszym momencie wydawało nam się pesymistyczne ma swoje pozytywne strony.