Analiza wiersza Zbigniewa Herberta pt.: "Książka"

Autorem wiersza "Książka" jest Zbigniew Herbert. Jego tytuł nawiązuje do Biblii, która według poety jest najważniejszą księgą ludzkości. Przedstawia nam ją jako księgę życia nieskończonej liczby pokoleń. Poeta kieruje czytelnika do konkretnego fragmentu pisma, do Księgi Rodzaju. W wierszu znajduje się sześć strof i jeden wers. Na każdy werset w strofie, składa się po trzy wersy. Zaimki takie jak "mnie" a także czasowniki "tkwię", "myślę" sugerują, że podmiot liryczny można utożsamić z autorem. Bohaterem lirycznym jest Biblia, która w pewnym momencie staje się podmiotem. Warto jest zaznaczyć, że w utworze nie ma ani rymów, ani refrenu. Ilość sylab w wersach jest rożna. Przykładowe środki stylistyczne to metafory, epitety i porównania. Dzieje się tak za sprawą personifikacji. Biblia napomina by podmiot liryczny nie czytał z pośpiechem, gdyż ma na to całą wieczność. Podczas jej czytania należy byś skupionym i zdolnym do rozważań. Podmiot liryczny nie krępuje się przyznać, że choć od dawna czyta Biblię, nigdy nie zdoła pojąć jej w całości. Okazuje się, że autor stoi w miejscu i ciągle czyta fragment o tym jak to Adam i Ewa zostali wygnani z raju i musieli przejrzeć na oczy. Świadczy to o tym, że Herbert pragnie poznać prawdę o człowieku. Nakazem i ideałem jest wierne przekazanie słów Księgi – tu następuje dosyć jasne odwołanie do średniowiecznych mnichów kopiujących Biblię i inne księgi kościelne. Wierność jest szczególnie istotna ze względu na religijny aspekt tego dzieła, jako słowa bożego. Poeta prezentuje nam swoje rozważania na temat tego, jak czytać Biblię, jak ją pojmować i interpretować. Należy ją czytać uważnie i nigdzie się nie śpieszyć. W końcowej części utwory Herbert zwierza się, z tego, że jego przyjaciele wyśmiewają go z powodu jego wiecznego czytania Biblii. Prawdą jest, że to inni nie do końca rozumieją wagę jego czynu.