Przygotuj wypracowanie na temat Gladiatorów

Gladiatorzy

Rzymianie byli narodem wojowników i świetnych organizatorów, nastawieni praktycznie do życia. By poprawić swoją reputację, umocnić popularność, zdobyć większe uznanie rzymscy przywódcy organizowali na masową skalę rozrywkę dla rzymskiego ludu. Przepisem na popularność stała się maksyma Panem et circenses - chleba i igrzysk. Niestety występy na arenach rzymskich przerodziły się w najkrwawsze przedstawienia, jakie kiedykolwiek miały miejsce w historii cyrku. Występy te były akceptowane przez publiczność. . Z okazji świąt w amfiteatrze pompejańskim urządzano igrzyska. Przez cały dzień widzowie oglądali krwawe walki. Rankiem gladiatorzy, tak zwani bestiari, walczyli z dzikimi zwierzętami (lwami, tygrysami, panterami, niedźwiedziami i turami). Były one także wykorzystywane do egzekucji skazańców. Po południu zaś walczyli ze sobą gladiatorzy, najczęściej po dwóch. Walczyli tak długo aż jeden z nich nie został poważnie zraniony. Zwracał się wtedy o łaskę do widowni. Jeśli pokonany walczył dzielnie, tłum zwykle go ułaskawiał. Symbolizował to odwrócony do góry kciuk. Gdy był skierowany do dołu oznaczał śmierć. Za zwycięstwo dostawali nagrody i tą droga wykupywali sobie wolność. Gladiatorami byli niewolnicy jak i ludzie wolni.

Wkrótce tendencja do brutalności i rozlewu krwi zaczęła dominować w cyrku rzymskim. Arena Koloseum stała się miejscem krwawej rzezi, jednak nadal spełniała funkcje rozrywkowe i widowiskowe do tego stopnia, że skazani musieli uprzednio ćwiczyć, by umierać naprawdę teatralnie. Widowiska w Koloseum były bardzo częste i oglądano walki różnych zwierząt walczących ze sobą oraz z ludźmi.

Czasem na arenę wpuszczano wielu gladiatorów oraz dzikie zwierzęta, a niekiedy nawet przywiązywano nagich niewolników do słupów, jako ofiary dla tygrysów i innych drapieżników. Jednak z czasem i to się nudziło więc zaczęto urządzać bitwy morskie, dla których to potrzeb wypełniano arenę wodą. Następnie spuszczano statki, z kilkoosobowymi załogami, które ze sobą walczyły.

Typów gladiatorów było kilka lecz łączyło ich jedno: wszystkich uczono zabijać. Można by się zastanawiać nad typem gladiatora zwanym andabatae, który walczył w pełnym uzbrojeniu, w hełmie pozbawionym otworów na oczy, z konia, co Rzymianie uważali za bardzo zabawne. Ten typ raczej miał niewielkie szanse na przeżycie. Był także bestiariua, walczący z dzikimi zwierzętami, dimachareus, który w walce używał dwóch krótkich mieczy, essedarius walczący z rydwanu, sam secutor - nazwę swoją wziął od tego, że musiał gonić retiariusa, którego technika walki polegał na oddalaniu się od przeciwnika i szukaniu dogodnej chwili do ataku i wiele innych.

Igrzyska rzymskie: W każdym niemal większym mieście rzymskim budowano stadiony, które mogły pomieścić tysiące widzów igrzysk ? wyścigów rydwanów albo krwawych walk gladiatorów. Wyścigi rydwanów odbywały się na tzw. Hipodromie (cirrus). Rzymski Cirrus Maximus mógł pomieścić 250 000 widzów, kibicujących swej drużynie. Gladiatorzy byli więźniami, niewolnikami albo opłaconymi zawodowcami, walczącymi na śmierć i życie, często z dzikimi zwierzętami na wielkich stadionach zwanych amfiteatrami ? jak Koloseum w Rzymie. W jednym cyklu pokazów, trwającym 117 dni, brało udział 10 000 gladiatorów.