Generał broni Władysław Eugeniusz Sikorski

Generał broni Władysław Eugeniusz Sikorski, herbu Kopaszyna, (ur. 20 maja 1881 w Tuszowie Narodowym pod Mielcem - zm. 4 lipca 1943 w Gibraltarze), polski dowódca wojskowy i Wódz Naczelny, a w latach 1939-1943 premier Polskiego Rządu na Uchodźstwie.
Od 1898 do 1902 uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Rzeszowie. Ostatnią klasę gimnazjum i maturę zdał we Lwowie. W 1902 rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Dróg i Mostów Politechniki Lwowskiej, gdzie włączył się w ożywioną działalność patriotyczną i społeczną.
Obok Mariana Kukiela, Walerego Sławka, Kazimierza Sosnkowskiego, Witolda Jodko-Narkiewicza, a także Henryka Minkiewicza organizator Związku Walki Czynnej we Lwowie w 1908. Celem ZWCz było przygotowanie powstania zbrojnego w zaborze rosyjskim. Następnie założył i był prezesem Lwowskiego Związku Strzeleckiego.
Od 1912 członek Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych (KTSSN). W latach 1914-1916 był szefem Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. W tym okresie doszło do konfliktu między Sikorskim i Piłsudskim. W latach 1916-1918 zajął się zaciągiem Polaków do armii austriackiej.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Był szefem sztabu w dowództwie wojsk polskich „Wschód” w Galicji, dowódcą grupy „Bartatów”, a następnie grupy płk. Sikorskiego.
W wojnie polsko-rosyjskiej na różnych stanowiskach dowódczych, m.in. dowódca 9 Dywizji Piechoty i Grupy Poleskiej podczas ofensywy kijowskiej, 5 Armii podczas bitwy warszawskiej oraz 3 Armii podczas walk w rejonie Zamościa. W latach 1921-1922 szef Sztabu Generalnego.
Po zabójstwie Gabriela Narutowicza marszałek Sejmu Maciej Rataj 16 grudnia 1922 powołał go na stanowisko prezesa Rady Ministrów. Sikorski pełnił równocześnie obowiązki ministra spraw wewnętrznych. Podał się do dymisji 26 maja 1923. Jego rząd doprowadził m.in. do uznania polskich granic wschodnich przez państwa zachodnie.
W latach 1923-1924 pełnił funkcję generalnego inspektora piechoty. W 1924-1925 minister spraw wojskowych w drugim rządzie Władysława Grabskiego. 1925 mianowany dowódcą VI Okręgu Korpusu we Lwowie. W czasie przewrotu majowego zachował neutralność - nie opuścił Lwowa, ani też nie przysłał pomocy dla wojsk rządowych, co ułatwiło zadanie zwolennikom Piłsudskiego. Skonfliktowany z Józefem Piłsudskim, w 1928 zostaje odwołany ze stanowiska.
Wódz Naczelny
Do 1939 pozostał bez przydziału, w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Studiował we Francji w Ecole Superieure de Guerre. W 1936 był jednym z sygnatariuszy antysanacyjnego Frontu Morges (obok Wincentego Witosa, Ignacego Paderewskiego i Józefa Hallera).
W 1939, po rozpoczęciu Kampanii Wrześniowej domagał się od marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego przydziału do jednostki frontowej, lecz go nie otrzymał. W takich okolicznościach przedostał się do Francji, gdzie już 28 września, a więc jeszcze przed ustaniem walk w Polsce, podjął się - za przyzwoleniem aliantów - tworzenia polskiej armii na uchodźstwie. 30 września mianowany nowym premierem rządu Rzeczypospolitej.
7 listopada mianowany przez Prezydenta RP Naczelnym Wodzem i Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. Utworzył armię polską we Francji, w której skład weszło ponad 84 tys. ludzi. Po klęsce Francji, 5 sierpnia podpisał umowę w sprawie odbudowy polskiej armii i rządu polskiego na wychodźstwie w Wielkiej Brytanii. W tych strukturach powstały zalążki armii, floty wojennej i handlowej oraz lotnictwa. W pierwszym okresie (1940-1941) największe znaczenie miały okręty Polskiej Marynarki Wojennej i dywizjony myśliwskie lotnictwa.
Po ataku Niemiec na ZSRR, 30 lipca 1941 podpisał układ z ambasadorem Iwanem Majskim w sprawie tworzenia polskiej armii na wschodzie (pakt Sikorski-Majski, potwierdzony układem Sikorski Stalin w grudniu tegoż roku). Dzięki temu władze sowieckie ogłosiły amnestię dla Polaków osadzonych w obozach GUŁAGu na Dalekiej Północy i deportowanych w głąb ZSRR w latach 1939-1941 oraz na utworzenie Armii Polskiej w ZSRR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Dzięki temu - po ewakuacji wojska i znacznej ilości ludności cywilnej na Bliski Wschód - udało się uratować życie ok. 115 tys. ludzi.
Sikorski, wielbiony w okupowanej Polsce i uważany za męża opatrznościowego, zginął w Gibraltarze 4 lipca 1943 podczas powrotu z inspekcji sił Armii Polskiej na Wschodzie. Okoliczności śmierci Sikorskiego nie zostały w pełni wyjaśnione, a zawierające m.in. wyniki śledztwa w sprawie katastrofy archiwa brytyjskie pozostaną utajnione do 2050 (w latach 90. XX wieku przesunięto klauzulę tajności). Nie wyjaśniona pozostaje m.in. rola Kima Philby - sowieckiego agenta i szefa kontrwywiadu brytyjskiego (MI6) na obszar Morza Śródziemnego. Zwłoki generała zostały przetransportowane 10 lipca 1943 do Plymouth w Anglii na pokładzie niszczyciela ORP Orkan, a po uroczystościach pogrzebowych w Londynie Sikorski został pochowany na cmentarzu lotników polskich w Newark koło Nottingham. 17 września 1993 jego prochy przeniesiono na Wawel.
Przez Polaków w okupowanym Kraju i większość środowisk emigracyjnych uznany za bohatera narodowego i jedynego polskiego męża stanu[potrzebne źródło], który był w stanie wywalczyć dla Polski niepodległość i niezawisłość. Jego śmierć przekreśliła te oczekiwania.
Odznaczenia
Generał został odznaczony między innymi Orderem Orła Białego, Orderem Virtuti Militari klasy II i V, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Grunwaldu klasy I (pośmiertnie), francuską Legią Honorową oraz wieloma innymi odznaczeniami krajowymi i zagranicznymi.
Opublikował m.in.:
• Regulamin Musztry Związku Strzeleckiego i elementarna taktyka piechoty (1911)
• O polską politykę państwową. Umowy i deklaracje z okresu pełnienia urzędu prezesa Rady Ministrów 18 XII 1922 - 26 V 1923 (1923)
• Podstawy organizacji naczelnych władz wojskowych w Polsce (1923)
• O polską politykę państwową (1923)
• Polesie jako węzeł strategiczny wschodniego frontu (1924)
• Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-radzieckiej wojny 1920 roku (1928)
• La campagne polono-russe de 1920 (1928)
• Polska i Francja w przeszłości i w dobie współczesnej (1931)
• Przyszła wojna - jej możliwości i charakter oraz związane z nimi zagadnienia obrony kraju (1934)
Generała Sikorskiego pochowano na cmentarzu polskich lotników w Newark, w Wielkiej Brytanii. 17 września 1993 roku jego prochy zostały sprowadzone do Polski i złożone w Katedrze na Wawelu w Krakowie, miejscu spoczynku pokoleń zasłużonych Polaków.




Mariusz Wlazły (ur. 4 sierpnia 1983 w Wieluniu) - siatkarz polski, występujący na parkiecie na pozycji atakującego.

Był kolejno zawodnikiem WKS Wieluń, SPS Zduńska Wola i Skry Bełchatów. Z tym ostatnim klubem zdobył dwukrotnie Mistrzostwo Polski (sezony 2004/2005, 2005/2006) oraz również dwukrotnie Puchar Polski (sezony 2004/2005, 2005/2006). W sezonie 2006/2007 nadal będzie reprezentował barwy Skry Bełchatów.

Grał w reprezentacji Polski w Mistrzostwach Świata w Japonii, gdzie 3 grudnia 2006 drużyna ta zdobyła srebrny medal. Zwycięstwo dedykowane zostało tragicznie zmarłemu siatkarzowi - Arkadiuszowi Gołasiowi. Ponadto Wlazły został wyróżniony jako jeden z trzech najwybitniejszych siatkarzy turnieju i nominowany do nagrody MVP (Most Valuable Player).

6 grudnia 2006 został odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Złotym Krzyżem Zasługi.

17 czerwca 2006 wziął ślub z siatkarką Pauliną Drewicz.
* pseudonim : Szampon
* klub: Skra Bełchatów
* numer: 2 (klubowy), 10 (reprezentacyjny)
* stan cywilny: żona Paulina (również gra w Skrze Bełchatów)
* ulubione perfumy: ECHO
* ulubiony napój: sok
* film, który lubi: Matrix
* gra komputerowa, w którą najchętniej gra: Max Payne
* ulubione jedzenie: kurczak i makaron pod wszelkimi postaciami ^^
* muzyka: 50 CENT
* ukochane zajęcie: spanie
* inny sport: tenis
* samochód: Peguot
* Powołania do kadry:
W 2006 r. powołany na Mistrzostwa Świata w Japonii przez Raula Lozano, szeroka kadra Ligi Światowej 2007
Mariusz Wlazły - dane
Data urodzenia: 4 sierpnia 1983 roku
Miejsce urodzenia: Wieluń
Znak zodiaku: lew
Pozycja: atakujący
Pseudonim: Mario, Szampon (\"Na obozie WKS Wieluń w 1995 roku przebywaliśmy razem z drużyną 18 - latków. Zażartowałem kiedyś, żeby dali mi szampon, to się napiję. Potem trzeba było być twardym, nie wypadało się wycofać\")
Wzrost: 195 cm
Waga: 80 kg
Zasięg w ataku: 362 cm
Zasięg w bloku: 343 cm
Stan cywilny: żonaty (z Pauliną Drewicz)
Numer: 10 (reprezentacja), 2 (klub)
Hobby: kino (ulubiony film - Matrix), gry komputerowe (Max Payne), muzyka i fotografia
Języki obce: angielski
Trenerzy: Daniel Castellani (Skra), Raul Lozano (reprezentacja)
Początek kariery: 1995 rok, Wieluń
Motto: \"Co nas nie zabije, to nas wzmocni\"
Cel: zostać na długo zapamiętanym przez społeczeństwo
Kluby: WKS Wieluń, SPS Zduńska Wola, Skra Bełchatów
Debiut w PLS: Ivett Jastrzębie Borynia - Skra Bełchatów (sezon 2003/2004)
Debiut w reprezentacji: Polska - Słowacja (2005r., mecz towarzyski w Kędzierzynie - Koźlu)
Kariera i sukcesy
Rok szkolny 1994-1995 Piąta klasa szkoły podstawowej - pierwsze nieregularne treningi
Reprezentant S.P. nr 2 w Wieluniu
1995-1996 Mistrzostwo Makroregionu Centralnego w minisiatkówce
1996-1997 Mistrzostwo woj. sieradzkiego w siatkówce w rozgrywkach szkolnych i 3. miejsce w makroregionie w rozgrywkacg klubowych
WKS Wieluń
1997-1998 5. miejsce w Mistrzostwach Polski młodzików w Świnoujściu
1999-2001 Zawodnik trzecioligowej drużyny seniorów
sierpień 2001 Przejście do drugoligowego SPS Zduńska Wola
SPS Automark Zduńska Wola
2001-2002 Drugoligowa drużyna seniorów
2002-2003 Awans do serii B
Reprezentacja Polski Juniorów
sierpień 2002 5. miejsce Mistrzostw Europy Juniorów rozgrywanych w Pucku i Cetniewie
sierpień 2003 Mistrzostwo Świata Juniorów w Teheranie
Skra Bełchatów
grudzień 2003 Przejście do drużyny Polskiej Ligi Siatkówki - Skry Bełchatów
2003-2004 4. miejsce w Polskiej Lidze Siatkówki, 2. miejsce w Pucharze Polski (tytuł najlepszego atakującego turnieju)
2004-2005 Puchar Polski zdobyty w Olsztynie, Mistrzostwo Polski
2005-2006 Puchar Polski wywalczony na Torwarze (tytuł najlepszego atakującego turnieju), najlepszy sportowiec Ziemi Łódzkiej w plebiscycie Dziennika Łódzkiego, Mistrzostwo Polski, tytuł najlepszego siatkarza sezonu w prestiżowym plebiscycie Przeglądu Sportowego
Reprezentacja Polski Seniorów
kwiecień 2004 Powołanie do szerokiej kadry na turniej kwalifikacyjny do Igrzysk Olimpijskich rozgrywany w Porto
maj 2005 Debiut w kadrze w meczu Polska - Słowacja (tytuł MVP spotkania)
maj-lipiec 2005 Udział w rozgrywkach Ligi Światowej, 4. miejsce w turnieju finałowym
lipiec 2005 Awans na Mistrzostwa Świata w Japonii w 2006 roku
wrzesień 2005 5. miejsce w Mistrzostwach Europy w Rzymie
kwiecień 2006 Powołanie do kadry na Ligę Światową
sierpień 2006 7. miejsce w Lidze Światowej
listopad - grudzień 2006 Wicemistrzostwo Świata w Japonii, nominacja do nagrody MVP turnieju, wyróżnienie ministra sportu - Tomasza Lipca
Biografia
Mariusz Wlazły swoją przygodę ze sportem rozpoczął od pływania. To, że obecnie jest jednym z najlepszych polskich siatkarzy zawdzięcza koledze. W piątek klasie szkoły podstawowej Mariusz wstąpił po niego na trening siatkówki w drodze na basen, chwilę poodbijał piłkę i polubił tę grę... Sam podkreśla: \"nie musiałem się nigdy uczyć odbicia piłki palcami, co wbrew pozorom jest trudne. Mnie przychodziło to łatwiej niż innym\", choć początki wcale nie były łatwe: \"Byłem bardzo przeciętny. Wypełniałem dziury w drużynie. Postępy zacząłem robić, kiedy miałem 16, 17 lat. Sam zauważyłem, że zaczynam grać trochę lepiej\". Niezwykła skoczność to oczywiście wrodzona cecha, aczkolwiek Mariusz pomagał nieco naturze: \"Dużo chodziłem po górach, specjalnie wspinając się na palcach, żeby łydki, te partie odpowiedzialne za skoczność, się lepiej rozwijały\".
Pierwszym klubem przyszłego reprezentanta Polski był oczywiście WKS Wieluń, najpierw drużyny młodzieżowe, potem zespół seniorski, występujący w III lidze. Wraz z rozwojem kariery przyszły pierwsze sukcesy - 5. miejsce w Mistrzostwach Polski Młodzików wywalczone w Świnoujściu. W międzyczasie Wlazły odrzucił propozycję gry w SMSie Spała, za co został wyrzucony w Reprezentacji Polski Kadetów i nie ma na swoim koncie srebrnego medalu Mistrzostw Europy. Rok 2001 zaowocował transferem do drugoligowego klubu SPS Samas Zduńska Wola. Mariusz był wyróżniającym się zawodnikiem w II lidze i szybko stał się ulubieńcem publiczności. Wkrótce także nadeszło powołanie do kadry juniorów, której trenerem był wówczas Grzegorz Ryś. Polacy na Mistrzostwach Europy zagrali jednak poniżej oczekiwań i na własnym terenie zajęli dopiero 5. miejsce.
Siatkarska publiczność ponownie usłyszała o Mariuszu Wlazłym przy okazji meczów Pucharu Polski, SPS Automark Zduńska Wola - Mostostal Azoty Kędzierzyn Koźle. Fachowcy z góry skazywali drugoligowy zespół na sromotną porażkę z wielokrotnym mistrzem Polski, w którym aż roiło się od gwiazd Reprezentacji Polski. Jednak ku zaskoczeniu wszystkich, Mostostal stoczył bardzo zacięty bój z SPS - em, a swoją wyższość udowodnił dopiero w bie - breaku. Prasa szeroko informowała o niesamowitym 19 - latku w barwach Zduńskiej Woli. Wyjątkowo skoczny Mariusz Wlazły bombardował mistrzów polskich swoimi zagrywkami, atakami, a także popisywał znakomitymi interwencjami w bloku. Kędzierzynianie z podziwem wypowiadali się o umiejętnościach młodego zawodnika i podkreślali, że z pewnością dałby sobie radę w PLS. Niestety drugi mecz nie ułożył się po myśli SPSu i to Mostostal awansował do dalszej fazy rozgrywek. Jednak Mariusz Wlazły rozegrał ponownie świetne spotkanie i zachwycił swoją grą kędzierzyńską publiczność. Kibice stosowali apele do prezesa oraz trenera klubu, aby pozyskać młodego atakującego reprezentacji juniorów. To m.in. dzięki jego bardzo skutecznej grze SPS jeszcze w tym samym sezonie awansował do serii B.
Czasu na świętowanie nie było jednak dużo, gdyż Mariusz rozpoczął z rówieśnikami przygotowania do legendarnych już Mistrzostw Świata Juniorów w Teheranie. Pierwsze mecze kadry Szampon obserwował z ławki rezerwowych, ale prawdziwy przełom nastąpił w spotkaniu półfinałowym przeciwko Bułgarii. Polacy przegrywali już 0:1 i dość wysoko w drugim secie, gdy trener Ryś zdecydował się na zmianę atakujących. Chwilę później okazało się, że ten manewr zadecydował o losach całej rywalizacji. Mariusz popisał się kilkoma skutecznymi blokami na gwieździe bułgarskiego zespołu, Mateyu Kaziyskim oraz znakomitymi atakami. Pozostałe 2 sety były już formalnością w wykonaniu Polaków. W zaciętym finale przeciwko Brazylii gra rozkładała się równomiernie pomiędzy Michała Winiarskiego, Michała Ruciaka i Mariusza Wlazłego, dzięki czemu młodzi siatkarze mogli cieszyć się z Mistrzostwa Świata!
Mistrzostwo Świata Juniorów
W sezonie ligowym 2002-2003 Szampon był jedynym zawodnikiem złotej drużyny, który nie zdecydował się na grę w Polskiej Lidze Siatkówki. Jednak po kilku miesiącach jego klub, SPS Zduńska Wola, popadł w tarapaty finansowe i sprzedaż najlepszego zawodnika była jedynym sposobem uratowania sekcji siatkarskiej. Pierwsze miesiące w Skrze Bełchatów to dość trudny okres w życiu Mariusza - większość spotkań spędzał na ławce rezerwowych lub nawet nie znajdował się w meczowej \"12\". Dopiero pod koniec sezonu zasadniczego, wobec słabej postawy podstawowych atakujących, trener Mazur dał szansę skocznemu siatkarzowi i... chyba ani razu nie pożałował tej decyzji. Od tej pory miejsce w pierwszej \"6\" było pewne, a Mariusz czuł się coraz lepiej na pierwszoligowych parkietach. Seriami zdobywał punkty z zagrywki, coraz skuteczniej atakował. Nic więc dziwnego, że szybko wyrósł na lidera drużyny i poprowadził ją już do dwóch tytułów Mistrza Polski i dwóch Pucharów Polski. Sezon 2005-2006 był wyjątkowo męczący, ale też niezywkle udany - świetne występy na polskich i europejskich parkietach zaowocowały jednogłośnym przyznaniem tytułu najlepszego siatkarza seoznu w plebiscycie Przeglądu Sportowego.
Pierwsze powołanie do kadry narodowej wpłynęło do klubu już po debiutanckim sezonie w PLS, ale wyjazd na olimpijski turniej kwalifikacyjny, a w rezultacie na Igrzyska Olimpijskie uniemożliwiła kontuzja barku. Czas wielkiego debiutu w reprezentacji miał dopiero nadejść. Mariusz rozpoczął, jak zwykle, bardzo efektownie. Skuteczna gra w ataku, punkty bezpośrednio z zagrywki przyczyniły się do przyznania mu tytułu MVP już w pierwszym występie w barwach narodowych (przeciwko Słowacji w 2005 roku)! Dzięki wspaniałej dyspozycji w Lidze Światowej oraz Mistrzostwach Świata Mariusz stał się jednym z najbardziej rozpoznawanych i uwielbianych polskich siatkarzy, a zainteresowanie nim wyrazili fachowcy i menedżerowie najlepszych klubów Starego Kontynentu.
Sezon 2006 potwierdził niepodważalną pozycję Mariusza w wyjściowej \"6\" zespołu narodowego. W tym historycznym dla polskiej siatkówki roku reprezentacja sięgnęła po srebrny medal Mistrzostw Świata, a Wlazły dołożył sporą cegiełkę do tego sukcesu. Zagrał we wszystkich spotkaniach japońskiego turnieju, zdobył najwięcej punktów ze wszystkich biało - czerwonych i, obok Giby i Mateja Kaziyskiego, został nominowany do tytułu najlepszego gracza mistrzostw.