Bolesław Chrobry - władca wielki czy zwyczajny?

Bolesław Chrobry już jako mały chłopiec był osobowością niezwykłą. W wieku lat siedmiu został oddany na dwór cesarski jako gwarant postanowień zjazdu w Kwedlinburgu. Tam z pewnością zawarł wiele przyjaźni które, okazały się mu pomocne kiedy sam został władcą. Wtedy też, prawdopodobnie, nauczył się niemieckiego i poznał zasady panujące wśród arystokracji. Kilka lat spędził też na dworze swego wuja, księcia czeskiego Bolesława II Pobożnego. Tak więc w dzieciństwie nauczył się zasad dworskiego życia, etykiety, został doskonale przygotowany do ważnych funkcji, jakie miał pełnić w przyszłości.

Pełnoletni już Bolesław bierze za żonę córkę margrabiego Miśni i równocześnie obejmuje władzę nad Małopolską. Później wydarzenia toczą się szybko: Bolesław, po śmierci ojca, choć nie uwzględniony w Dagome Iudex obejmuje władzę w kraju, później, kiedy umiera król Czeski włącza Małopolskę do kraju. Młody Bolesław zaczyna się liczyć w polityce europejskiej i zostaje zauważony przez cesarstwo.

Tak się wspaniale składa, że cesarzem jest akurat Otton III, człowiek żyjący ideą Cesarstwa Uniwersalistycznego, widzący w Bolesławie przyszłego cesarza części słowiańskiej. Zresztą Bolesław też darzy Ottona szczególną sympatią. W 1000 roku miejsce ma zjazd gnieźnieński. W Polsce utworzone zostają nowe biskupstwa i arcybiskupstwo w Gnieźnie. Ale i tak wszystko przyćmił akt symbolicznej koronacji Bolesława na króla Polski. Dzięki temu wydarzeniu Polska została uznana oficjalnie przyjacielem Cesarstwa. Było to doskonałe posunięcie i za to należą się Bolesławowi oklaski, gdyż Polska zaczęła nareszcie liczyć się w całej Europie, a nawet stała się potęgą Europy Środkowej. Dodatkowym profitem było uniezależnienie się od Niemiec i zwolnienie z płacenie trybutu.

Niestety Otton III umiera w 1002 roku, a w raz z tą śmiercią pogarszają się stosunki polsko – niemieckie. W wyniku wojen, które wybuchają w 1004 a kończą się dopiero 1018 Polska włącza w swój skład: Milsko, Łużyce, Słowację i Morawy. Wszystkie sprawy układają się pomyślnie a znaczenie Polski wciąż rośnie. W 1018 Bolesław Chrobry urządza wyprawę na Kijów, aby pomóc swojemu zięciowi, który został zrzucony z tronu. Wyprawa odnosi zamierzony skutek, a w drodze powrotnej Bolesław włącza do Polski utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie. Po kolejnym zrzuceniu Świętopełka z tronu Bolesław popiera Jarosława Mądrego i podpisuje z nim pakt o nieagresji. Tym mądrym posunięciem zapewnia sobie pokój od strony wschodniej granicy i przychylność Rusi w sprawach polityki międzynarodowej. Wiadomo, że w 1025 roku koronował się na Króla Polski. Wykorzystał krótkie bezkrólewie panujące w Niemczech.

Trzeba przyznać, że Bolesław prowadził bardzo mądrą politykę, zarówno wewnętrzną jak i zagraniczną. Nie wiemy co prawda wszystkiego, bardzo wiele pozostaje niedomówień, wiemy jednak, że to jemu zawdzięczamy zbudowanie licznych grodów i fortyfikacji granicznych, pierwszych monumentalnych katedr w Polsce a na pewno powstanie arcybiskupstwa gnieźnieńskiego i wzmocnienie struktur państwowych. Wiemy o Bolesławie nieco więcej niż o jego ojcu. Kronikarz ruski pisze, że był on "wielki i ciężki, że ledwie na koniu mógł usiedzieć, ale bystrego umysłu". Kronikarz niemiecki natomiast przytacza wiele niepochlebnych opinii na temat Bolesława. Przyznaje jednak, że gorliwie krzewił chrześcijaństwo w swoim kraju. Był on niewątpliwie wspaniałą i bardzo zasłużoną postacią. Jego współcześni nazywali go w końcu Bolesławem Wielkim.