Jaki film lub sztukę teatralną obejrzałeś ostatnio? Przedstaw recenzję

Ogromne wrażenie zrobił na mnie oglądany ostatnio film Roberto Benigniego pt. „Życie jest piękne”. Jest to film włoskiego reżysera, który jednocześnie gra jedną z głównych ról. Benigni przedstawia opowieść o życiu w Holocauście, ale zupełnie inną niż oglądane lub czytane przeze mnie dotychczas. „Życie jest piękne” diametralnie różni się od „Listy Schindlera” Spilberga, czy opowiadań Tadeusza Borowskiego.
Opowieść zaczyna się jak farsa. Kelner spotyka nauczycielkę, zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia i od tej pory stara się robić wszystko, aby zauroczyć ją swoją osobą. I tu zaczyna się splot wielu ciekawych i zabawnych wydarzeń. Kiedy miłość dwojga rozkwita w najlepsze, Benigni posyła swojego bohatera wraz z synkiem i żoną do obozu koncentracyjnego. Kiedy za transportem więźniów zatrzaskuje się obozowa brama, kończy się film, a zaczyna teatr. Główny bohater stara się, aby jego syn nie dowiedział się o tym gdzie się znaleźli. Mówi mu, że jest to wielka gra, a nagrodą jest czołg. Oglądamy teraz wiele zabawnych sytuacji i gestów. Wielu krytyków zadawało sobie pytanie czy godzi się w ten sposób mówić o Holocauście? Nawet jeśli rzeczywistym celem gry nie jest czołg, ale ocalenie dziecięcej wrażliwości i uchronienie jej przed wizją zagłady. Odpowiedzią na to pytanie może być ilość nagród jakie film zdobył: trzy Oskary, Grand Prix w Cannes, dwa Feliksy, dwa Cezary, wiele nagród publiczności oraz mnóstwo innych, których nie sposób wymienić. Te liczne wyróżnienia przekonują, że śmiech pozwala odreagować grozę sytuacji i są gwarancją dotarcia do widza, który może być już znużony licznymi filmami o zagładzie narodu żydowskiego. „Życie jest piękne” to wspaniały film, zupełnie inny niż wszystkie o tej tematyce. Roberto Benigni udowodnił, że można przez śmiech i z lekkim przymrużeniem oka ukazać ludzką zagładę. Jest to trudne, wręcz niemożliwe, a Benigni zrobił to z prawdziwą klasą.