Kraina w której żyjemy, cechy fizyczno-geograficzne regionu łódzkiego

Region łódzki leży w Polsce centralnej. Geometryczny środek Polski przypada na południowe krańce Piątku. Obszar regionu łódzkiego leży pomiędzy 5047’a 5223’szer. geogr. północnej oraz pomiędzy 1805’ a 2039’ dług. geogr. wsch.

Na południe od strefy w której leży nasze województwo rozciąga się pas wyżyn i starych gór, z których w najbliższym sąsiedztwie znajdują się: na pół. Wsch. Wyżyna Kielecko - Sandomierska, na pół. zach. , Wyżyna krakowsko-częstochowska, a w środku rozdzielająca Niecka Niedziańska. W kierunku północnym teren znacznie się obniża tworząc strefę nizinną. Wschodnia część województwa leży na zbudowanej z glin morenowych i piasków glacjalnych Wzniesieniach Łódzkich, które na zachodzie opadają wyraźnymi stopniami ku równinnej, morenowej Wysoczyźnie Łaskiej zajmujących zachodnią część. Przejściowe położenie na wpływ na duże różnice wysokości : najwyższy punkt znajduje się na Stokach 277 m. N. P. m., najniższy natomiast w miejscu gdzie Ner opuszcza miasto – 171 m n.p.

Łódź leży pomiędzy dorzeczami Wisły i Odry. Do dorzecza Wisły należy Bzura, której znajdują się w pn. wsch. Części miasta, do dorzecza Wisły Ner przepływający przez pn. zach. peryferie Łodzi.

Zasoby wód powierzchniowych są znikome pod Domaniewicami są dwa stawy zwane jeziorami: Okręt 200 ha i Rydwan 80ha – są to stawy rybne. W południowej części regionu spotyka się małe płytkie i zarastające jeziorka, wypełniające najczęściej bezodpływowe zagłębienia polodowcowe. Najstarszą jednostką strukturalną geologiczną jest Niecka Łódzka powstała w erze Mezozoicznej, wypełniają ją utwory kredowe: margle i wapienie. Na tym podłożu osadziły się trzeciorzędowe piaski, iły i węgiel brunatny, sól. Miąższość utworów trzeciorzędowych jest bardzo różna, w niektórych miejscach w ogóle jej brak, a wtedy skały pokryte są bezpośrednio tworami plejstoceńskimi.

W czwartorzędzie podczas zlodowacenia środkowopolskiego ukształtował się zasadniczy zarys rzeźby Łodzi i jej okolic. Pozostałościami po lodowcach są występujące na powierzchni w postaci luźnych skał: piaski, żwiry, gliny zwałowe i iły. Świadectwem epoki lodowej są liczne głazy narzutowe pochodzące z półwyspu skandynawskiego.

Województwo łódzkie położone na nizinach Polski środkowej między górami na południu, a morzem na północy otwarte jest przede wszystkim dla wpływów przeważających mas powietrza napływających z zachodu, następuje przenikanie cech klimatu oceanicznego i kontynentalnego, przynosi to dużą zmienność pogodową szczególnie wiosną. Lokalne różnice klimatyczne wywołane są położeniem geograficznym, ukształtowaniem powierzchni i rodzajem podłoża. Okres wegetacyjny trwa około 200 dni.
Łódź znajduje się w zasięgu buku, jodły i świerku, ale należą one do rzadkości. Dominuje natomiast sosna, graby, dęby, olsze, osiki, brzozy, wiązy i leszczyny. Drzewa są zgrupowane w parkach oraz lesie Łagiewnickim (żyją w nim nawet takie zwierzęta w stanie wolnym jak: sarny, lisy i zające). Pojedyncze okazy lub niewielkie grupy tych drzew spotykamy przy dawnych drogach, dworkach, pałacykach po fabrykanckich i zagrodach chłopskich. W parkach zachowały się fragmenty lasów pokrywających w ubiegłych latach cześć dóbr łódzkich. Duże zespoły leśne przecięte nielicznymi odcinkami czystych rzek predestynują te obszary do pełnienia roli rekreacyjnej.

Ponad 80% powierzchni Łodzi pokrywają mało urodzajne gleby, IV, V i VI klasy bonitacyjnej, ogólnie nazywane żytnio- ziemniaczanymi i tylko 20% należy do II i III klasy. W północno-wschodniej części miasta oraz na zachodniej części Bałut i Polesia występują gleby piaszczyste, na pozostałym obszarze bielice. W dolinach rzek spotykamy niewielkie płaty madów i gleb bagiennych.

W regionie łódzkim dominują uprawy zbóż przede wszystkim żyta.

W okolicach Łodzi znajduje się Park Krajobrazowy Wzniesień Łódzkich.

Łódź nie jest najciekawszym regionem Polski ze względu na wieloletni przemysł.