Analiza i interpretacja porównawcza wierszy Mickiewicza i Norwida.

Analiza i interpretacja porównawcza wierszy:
Adama Mickiewicza „Pielgrzym” oraz Cyprian Kamil Norwid „Pielgrzym”.

„Pielgrzym” Adama Mickiewicza jest sonetem należącym do utworów z cyklu sonetów krymskich wydanych w 1826 r. Cyprian Kamil Norwid jest przedstawicielem grona spóźnionych romantyków a więc jego wiersz datujemy na schyłek romantyzmu.
Mimo, że tytuły utworów sugerują nam ich wzajemne podobieństwo, różnią się one od siebie w znacznym stopniu.
Do cech wspólnych możemy zaliczyć tytuł, epokę, w której zostały stworzone jak również zawarte w nich motywy orientalne.
A. Mickiewicz:„(...)rubinowe morwy, złote ananasy”
C. K. Norwid: „(...)dom mój ruchomy z wielbłądziej skóry”
Pierwsze różnice między „Pielgrzymami” można już wskazać na przykładzie porównania podmiotów lirycznych.
Podmiot liryczny w sonecie prawdopodobnie wywędrował z Litwy na Krym. Świadczy o tym cytat:
„Litwo! piały mi wdzięczniej twe szumiące lasy(...)”
Jest on wygnańcem z konieczności czyli emigrantem. Mimo, że wędruje po świecie jest przypisany di konkretnego miejsca. W ten sposób ukazana zostaje cecha podmiotu lirycznego , którą jest patriotyzm. Jest bardzo wrażliwy. Tęskni za ojczyzną oraz za ukochaną. Nie kryje obaw dotyczących tego czy ktokolwiek jeszcze o nim pamięta.
Nadawca w wierszu Norwida posiada cechy przeciwstawne. Jest kosmopolitą, obywatelem świata, docenia walory każdego miejsca na ziemi czyli nie posiada żadnej przynależności narodowej. Z treści wiersza można wywnioskować że podmiot znalazł się w Egipcie.
„Gdy ono duszę mą porywa
Jak piramidę.”
Jest szczęśliwy gdyż jest wędrowcem z wyboru. Podróżowanie daje mu satysfakcję, poczucie wolności, wyzwolenia jakkolwiek nieskrępowania.
Sonet skierowany jest do innego emigranta czy wędrowca, a w wierszu Norwida adresatem jest czytelnik, odbiorca zbiorowy, Jest to wiersz skierowany do współczesnych.
Jeżeli chodzi o ukształtowanie wypowiedzi, kompozycję czy typ liryki to również porównane utwory różnią się między sobą.
„Pielgrzym” wieszcza polskiego czyli Adama Mickiewicza jest przykładem liryki bliżej nieokreślonej. Jest to sonet, z którego budowy możemy wyróżnić kwadryny oraz tercynym, które są 3-wersowe i mają charakter refleksyjny.
„Tak daleki! Tak różna wabi mię pokusa:
Dlaczegóż roztargniony wzdycham bez ustanku
Do tej, którą kochałem w dni moich poranku?”
Utwór Cypriana Kamila Norwida, jest wierszem 3-wersowym, regularnym oraz stroficznym.
W wykorzystaniu motywów, zarówno Mickiewicz jak i Norwid posłużyli się motywem orientalnym.
Mickiewicz zawarł liczne epitety, metafory oraz antytezy. Zastosował zasadę kontrastu.
„(...)piały mi wdzięczniej twe szumiące lasy,
Niż słowiki Bajdaru, Salhiry dziewice.”
Norwid wykorzystał również motyw muzułmański oraz egipski.
„Gdy ono duszę mą porywa
Jak piramidę.”
Poeta w sonecie chce dać upust swoim emocjom. Jest to utwór skierowany do innych emigrantów, a więc twórca podejrzewa że adresat będzie w podobny sposób jak podmiot liryczny przeżywał zawarte w sonecie zdarzenia.
Przesłanie Norwida zawarte w wierszy „Pielgrzym” dotyczy poszukiwania swojego miejsca na ziemi. Ukazuje walory podróżowania oraz pozytywne cechy bycia kosmopolitą.