Charakterystyka Jacka Soplicy.

Jacek Soplica to jedna z głównych postaci epopei narodowej „Pan Tadeusz” A. Mickiewicza. W młodości Jacek był bardzo przystojnym i odważnym mężczyzną. Imponował swą sprawnością fizyczną, znakomicie strzelał o czym mówi Gerwazy:

Panowie! Długo żyję, jednego widziałem człowieka, co mógł takim popisać się strzałem. (…) Ów Jacek, vulgo Wąsal, nazwiska nie wspomnę.”

Również świetnie jeździł konno, a także po mistrzowsku władał szablą. Był szlachcicem, lecz nie posiadał nic „prócz kawałka roli, szabli oraz wielkich wąsów od ucha do ucha”. Przez te wąsy nazywano go „Wąsalem”; „Kłótnikiem”, z powodu jego wybuchowego charakteru, a „Wojewoda”, bo dowodził rodziną Sopliców i rozporządzał ich głosami. Dlatego był bardzo cenny dla Stolnika Horeszki, który często go zapraszał, zwłaszcza w czas sejmików.
Jacek zakochał się w córce Stolnika, Ewie. Przy niej z porywczego, dumnego i pysznego stawał się łagodny jak baranek. Myślał, że skoro Stolnik przyjmuje go tak często i serdecznie, to dostanie rękę Horeszkówny. „I już się miał oświadczać, lecz pomiarkowano i czarną mu polewkę do stołu podano”. Według ówczesnych zwyczajów, podanie takiej zupy gościowi, który okazywał zamiar starania się o rękę córki domu, była znakiem zdecydowanej odmowy. Głównym powodem odmowy były różnice stanowe – Stolnik był magnatem, a Soplica zwykłym szlachcicem. Stolnik wydał Ewę za innego mężczyznę. Soplica na wieść o tym popadł w rozpacz. Ożenił się z pierwszą lepszą kobietą, której nie kochał. Urodziła mu ona syna Tadeusza, po czym umarła „z żalu”. Znowu stał się gwałtowny i porywczy:

„Byłem jakby szalony, darmom siebie musił
Zająć się gospodarstwem albo interesem,
Wszystko na próżno! Zemsty opętany biesem,
Zły, opryskliwy, znaleźć nie mogłem pociechy
W niczym na świecie – i tak z grzechów w nowe grzechy,
Zacząłem pić.”

Po zabójstwie Stolnika Jacek ukrył się i zmienił swoją tożsamość. Wstąpił do zakonu, gdzie przybrał nowe nazwisko – ksiądz Robak, bo czuł się tak mały i mierny jak robak w ziemi. Ogolił swoje słynne wąsy, co świadczy o jego skrusze. Próbował odkupić wcześniejsze grzechy:

„Zły przykład dla Ojczyzny, zachętę do zdrady,
Trzeba było okupić dobremi przykłady,
Krwią, poświęceniem się…”

Jako ksiądz Robak brał udział w wielu bitwach (m.in. w bitwie pod Jeną), był również emisariuszem. Przewoził listy i rozkazy wodzów, przekazywał tajne wiadomości. Dwukrotnie ocalił życie potomka Horeszki – Hrabiego. Pierwszy raz w czasie polowania na niedźwiedzia, a potem w bitwie z Moskalami w Soplicowie, gdzie uratował również Gerwazego, sługę Hrabi. Zapewnił także opiekę i wychowanie swojemu synowi, Tadeuszowi oraz Zosi – córce swojej dawnej ukochanej. Za zasługi wobec ojczyzny z rozkazu Napoleona przesłono pośmiertnie odznaczenie – Order Legii Honorowej.
Moim zdaniem Jacek Soplica był dobrym człowiekiem, ponieważ nawet wtedy, gdy popełnił straszliwe błędy, umiał z nich wyciągnąć wnioski oraz starał się je naprawić.