Węgorz

Węgorz

Jest to ryba węrzowatych kształtów, o cylindrycznym przekroju ciała. Jedynie tylko część ogonowa jest mocno ścieśniona w płaszczyznach bocznych. Linia boczna na całej długości ciała ma wyraźny przebieg. U gatunku tego nastąpił całkowity zanik płetw brzusznych. Otwór odbytowy leży w połowie długości ciała i nad nim znajduje się początek płetwy grzbietowej. Płetwa ta jest połączona z ogonową, która bezpośrednia przechodzi w odbytową tak, że tworzą one razem nieprzerwaną, długą wstęgę. Wszystkie płetwy są utworzone wyłącznie z promieni miękkich. Głowa węgorza jest mała, o stożkowatym kształcie. Paszcza jego uzbrojona licznymi, drobnymi ząbkami jest ustawiona poziomo, w górnej części pyska. Całe ciało tej ryby, łącznie z głową i płetwami, jest pokryte drobniutkimi łuskami, głęboko tkwiącymi w skórze i nie zachodzącymi na siebie. Samce węgorza w naszych wodach dorastają przeciętnie do długości około 50 cm, a samica nawet do 1,5-2 m i osiągają ciężar do 4-6 kg.
Pokarmem młodych węgorzy w wodach śródlądowych jest plankton i drobne larwy owadów. Większe węgorze zjadają zwierzęta wodne zasiedlające strefę denną i przybrzeżną zbiorników wodnych. Duże węgorze żywią się także drobnymi rybami, wyjadają ikrę innych gatunków ryb oraz zjadają raki w okresie linienia.
Węgorz jest rybą wędrowną, dwuśrodowiskową, pokonującą olbrzymie przestrzenie wodne w czasie swego życia. Tarło jesg ma miejsce na dużych głębokościach Oceanu Atlantyckiego, w okolicach Wysp Bermudzkich. Po tarle dorosłe węgorze giną. W miejscach tarliskowych lęgną się larwy. Są one przezroczyste i kształtem przypominają małe listki wierzby. Larwy te są unoszone Prądem Zatokowym, dzięki czemu możliwa jest ich bierna wędrówka ku brzegom Europy. W czasie jej trwania larwy wzrastają, ulegają przeobrażeniu i przybierają "robakowaty", bardziej obły kształt. W tej postaci po 3 latach docierają one masowo do ujść większych rzek wpadających do Atlantyku na zachodzie Europy. Rybacy nazywają węgorze w tym stadium życia narybkiem szklistym lub montee (z języka francuskiego). Mają one około 60-75 mm długości. Larwy te z ujść rzecznych wędrują w głęb wód śródlądowych. Część tych larw wędruje jednak dalej morzami i przedostaje się także do Bałtyku. Młode węgorze wstępujące do naszych rzek uchodzących do Bałtyku mają 15-20 cm długości i kształty oraz barwę właściwe rybom dorosłym swego gatunku. Młode samce pozostają w ujściachrzek i w zalewach przymorskich. Samce natomiast niestrudzenie wędrują do wód śródlądowych, pokonując olbrzymie przestrzenie. Tu rozprzestrzeniają się one we wszelkich wodach płynących i stojących, niemal na terenie całego naszego kraju. Najchętniej przebywają one w wodach wygrzanych, stojących lub wolno płynących, o dnie mulistym i porośniętym roślinami. Tam unikają światła i na żer wychodzą przeważnie nocami. W wodach słodkich węgorze spędzają dalsze 7-9 lat życia, a czasem nawet więcej. Po tym okresie rozpoczynają powrotną, daleką wędrówkę przez strumienie, jeziora i rzeki do Bałtyku i dalej na Atlantyk, dążąc na właściwe im miejsca terliskowe, z których już nie powracają. Węgorz spływający na tarło znacznie różni się kształtem i ubarwieniem od żerującego w wodach śródlądowych.
Do naszych wód na drodze naturalnej wędrówki dociera stosunkowo niewielka liczba węgorzy. Jest to gatunek bardzo cenny z gospodarczego punktu widzenia, gdyż doskonale rośnie, wyjada zbędny chwast rybny i taki pokarm, którego nie jedzą inne ryby. Ma przy tym doskonałe mięso, wszędzie cenione jako wspaniały produkt spożywczy. Z tego względu każdego roku wiosną, z ujść rzek zachodniej Francji, samolotami sprowadza się do nas znaczne ilości szklistego narybku węgorza. Jest on wypuszczany do odpowiednich wód śródlądowych w naszym kraju. U nas obowiązuje dla węgorza wymiar ochronny wynoszący 40 cm.