Reforma systemu edukacji w Polsce w Roku 1999

Przyczyny warunkujące konieczność przemian:
 bark zdolności adaptacyjnych byłego systemu edukacji do tempa i zakresu przemian cywilizacyjnych i społecznych,
 bark równowagi szans w dostępie do edukacji na każdym poziomie i niski wskaźnik procentowy młodzieży uzyskującej średnie i wyższe wykształcenie,
 dostosowanie sytemu edukacji do zapisów konstytucji oraz do reformy ustrojowej państwa,
 dostosowanie kształcenia zawodowego do zmieniających się potrzeb gospodarki rynkowej,
 potrzeba silniejszego powiązania szkoły na każdym jej poziomie z rodziną i społecznością lokalną.

Uwarunkowania wprowadzenia reformy:
 narastające potrzeby sprostania wyzwaniom wynikającym z integracji Polski z Unią Europejską,
 zmiana wynikająca z reformy ustroju państwa,
 głęboki niż demograficzny populacji dzieci 6- i 7- letnich.

Obszary reformy:
 strukturę systemu edukacji od przedszkola do studiów doktoranckich, wraz z wprowadzeniem nowego ustroju szkolnego,
 zmiany w sposobach administrowania i nadzorowania dostosowane do nowego ustroju państwa,
 reformę programową obejmującą wprowadzenie podstaw programowych i zmiany w organizacji kształcenia,
 stworzenie niezależnego od szkoły systemu i zasad oceniania i egzaminowania,
 określenie statusu ekonomicznego, źródeł i sposobów finansowania szkoły,
 ścieżki awansów oraz system wynagradzania na odpowiednio wysokim poziomie.

Najważniejszym elementem reformy jest stworzenie nowych typów szkół oraz likwidacja niektórych istniejących dotychczas. Nowy ustrój szkolny obejmuje etapy od przedszkola po studia doktoranckie wraz z kształceniem ustawicznym. Zreformowany system edukacji w Polsce posiada podobny układ jak w państwach zachodnioeuropejskich. Używając polskiej nomenklatury są to: szkoła podstawowa, gimnazjum, liceum, zaś na poziomie akademickim licencjat, magisterium i doktorat w strukturze systemu szkolnego mogą występować placówki publiczne i niepubliczne.