Polityka zagraniczna za Jerzego I i Jerzego II( 1714-1760)

Panowanie dynastii hanowerskiej w Wielkiej Brytanii przypada na lata 1714-1901. Za rządów Jerzego I (1714-27) i Jerzego II (1727-60) kierowanie państwem przejął w praktyce parlament. Większość parlamentarna wybiera ministrów, którym przewodniczy premier - faktyczny kierownik polityki Wielkiej Brytanii. Jerzy I spędzał więcej czasu w Hanowerze i obaj pierwsi królowie bardziej interesowali się sprawami swojego elektoratu, niż sprawami Wielkiej Brytanii.
Opanowawszy rządy w parlamencie(1714) oligarchia Wigów, która pod przywództwem Roberta Walpole'a zdominowała rządy w państwie. Jesienią 1715 wybuchło powstanie w Szkocji, które chciał wykorzystać upominający się o swoje prawa do tronu angielskiego Jakub III, jednak klęska w 1715 pod Preston zmusiła go do opuszczenia Szkocji. W tym czasie zmarł król Francji Ludwik XIV, rządy regencyjne nad Ludwikiem XV objął Filip Orleański.
Aby uchronić Anglię przed ponownym atakiem jakobinów i emigranckich torysów przebywających we Francji, oraz zapewnić rządy Filipowi Orleańskiemu we Francji(w wypadku śmierci małoletniego króla), doszło do podpisania traktatu w Hadze(grudzień 1716), w następnym roku do sojuszu przyłączyła się Holandia, a w 1718 Austria. Po krótkiej wojnie tej ostatniej z Hiszpanią, doszło do podpisania traktatu wiedeńskiego miedzy Austrią, a Hiszpanią(dołączyła Rosja). Przeciwko temu sprzymierzyły się Anglia, Francja, Holandia i Prusy, w 1726r tzw. Lidze Hanowerskiej.
W 1727 zmarł Jerzy I, a jego syn objął rządy w Wielkiej Brytanii. Po wojnie mającej na celu odebranie Anglii Gibraltaru i obradach bezowocnego kongresu w Soissons, w 1729 połączył Francję, Anglię, Holandię i Hiszpanię traktat sewilski, a w 1731 traktatem w Wiedniu zawarto przymierze angielsko – francuskie.
Nie słuchając rad Walpole`sa, wypowiedział Jerzy II w roku 1739 wojnę Hiszpanii. Wkrótce po tym minister Walpole podał się do dymisji(1742). W wojnie austriacko-pruskiej Wielka Brytania stała po stronie Austrii, tylko pośrednio włączając się do walki. Jerzemu chodziło przede wszystkim o to, aby obce wojska nie zajęły Hanoweru. Zmuszony sytuacją stworzył wojsko koalicyjne, składające się z regimentów, angielskich, hanowerskich holenderskich austriackich i najemnych niemieckich. Armia ta pokonała Francuzów pod Dettingen(1743).
Francja po raz kolejny wykorzystała jakobinów do walki z Wielką Brytanią. W 1745 dotarł do wybrzeży szkocji syn Jakuba II Karol Edward Stuart. Wielu Szkotów wspomogło powstanie. Zwyciężona walka pod Prestonpans we wrześniu 1745roku, i pod Falkrik w styczniu 1746 wykazały powagę zagrożenia. Jednak w kwietniu, wojska rebeliantów, nie otrzymując dalszej pomocy z Francji zostały pokonane pod Cullden.
W 1756 roku wybuchła wojna siedmioletnia. Działania zbrojne poza Europą(w Indiach i na terenie Ameryki Północnej) rozpoczęły się już w 1755 roku i trwały do końca wojny. W styczniu 1756 r. została zawarta konwencja westminsterska między Fryderykiem II (w obawie przed izolacją) i Wielką Brytanią (dla obrony Hanoweru). W maju tego samego roku zawiązał się sojusz austriacko-francuski (układ wersalski), początkowo obronny, potem zaczepny. Przystąpiła do niego Rosja, Saksonia, Szwecja i Rzesza(oprócz Hanoweru, Hesji i Brunszwiku).
Wojna siedmioletnia zakończyła się już po śmierci Jerzego II, w 1763 roku. Wielka Brytania zdobyła wiele ważnych terytoriów w Ameryce północnej i Azji. Wojna wypróżniła jednak skarbce państwowe, a próby ponownego zapełnienia przez narzucanie podatków w koloniach doprowadziły do rewolucji i odłączenia się kolonii od królestwa. Z drugiej strony brytyjska władza w Indiach została zapewniona. Małe zainteresowanie Jerzego sprawami wewnętrznymi Wlk. Brytanii doprowadziła do straty pozycji przez króla, a zwiększenia znaczenia parlamentu i premiera.