"Zanurzcie Mnie w Niego" i "Niebo Złote Ci Otworzę..." - Porównanie wiersza Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Kamila Baczyńskiego

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska - “Pierwsza dama skamandra”. Poetka ta napisała wiele genialnych erotyków w XX-leciu Międzywojennym. Jeden z nich jest przytoczony tutaj w celu porównania z innym wierszem Kamila Baczyńskiego - “Niebo złote Ci otworzę...”. Wiersze posiadają wspólną tematykę erotyczną, lecz pomimo podobieństw różnicą jest ich realizacja. Baczyński – autor, owy poemat napisał w trakcie okupacji hitlerowskiej w Polsce. Autorka z kolei swoje myśli przelewała na papier pod mniejszą presją spokojniejszego XX-lecia.

“Zanurzcie mnie w Niego” jest tytułem przedstawiającym całkowicie treść utworu. Pierwsze wersy niezwykle dosłownie ofiarują nam wyobrażenie łączenia się mężczyzny “róży” i kobiety “dzbanka” we współgrającą ze sobą, elegancką całość. Podmiot jest zafascynowany przeciwną płcią, jest ona celem pożądania. Pragnie pochłonąć esencję miłości jaką stanowi w tym wypadku mężczyzna. Utwór Baczyńskiego rozpoczyna się delikatnie. Podmiot chce ukochanej pokazać “złote niebo”, otworzyć doń drzwi. Znajduje się tam “nić ciszy” oczekująca na przerwanie. Symbolizuje ona życie i piękno natury jakie chce on rozpędzić wokół swej miłosnej sympatii podmiot liryczny. Zapewnia zielone liście na drzewach, rozległe jeziora które nawołują obiekt zamiłowania do zachwytu. Chce zamienić stwardniałą glebę w łąke przepełnioną obfitą roślinnością. Cienie przed którymi muszą się ukrywać i uciekać zanikną by w spokoju wieść beztroskie życie oplecione bezpieczną codziennością. Podmiot zwraca tu uwagę na niebezpieczeństwa czyhające na ludzi ze strony wrogów w czasie wojny. “Drżące powietrze” ma na celu ukazanie wszechobecnego przerażenia wywołanego krwawą bitwą o przetrwanie. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska nie ucieka się do takich porównań gdyż epoka literacka XX-lecia uchroniła ją przed destrukcyjnym wpływem II Wojny Światowej na psychikę. W kolejnych strofach jej wiersza dowiadujemy się o dalszych marzeniach dotyczących złączenia się z mężczyzną w jedność. Podmiot bardzo precyzyjnie określa swoje wyobrażenia miłości i wywołanych przez nią efektów. Pragnie aby partner przysłonił jej wszelki ból całkowicie oplatając ją w zapomnieniu “jak woda całująca”. Chce bez reszty z wzajemnością zatracić się w nim tak mocno aby stracić orientacje dnia i nocy, nie przejmować się “blaskiem księżyca czy słońca”, po prostu zatopić się w miłości. Powracając do dalszego ciągu wiersza Baczyńskiego napięcie w następujących wersach jest nadal spokojne aczkolwiek zmierzające co raz bliżej do sedna problemu. Podmiot pokazuje swojej partnerce świat opisem zbliżony do krajobrazów sielankowych. Obecny, szary, wystraszony świat terroru i represji zamieni w bogaty - kryjący wyłącznie piękno i radość. Po tych słowach podmiot odkrywa przed ukochaną trującą go chorobę – ludzką pamięć. Strach ten tkwi w nim jak solidnie wbity gwóźdź. Zapewnia, że jest w stanie dokonać przeistoczenia otaczającego go świata. Możliwości te zakryte są nieustannie przyspieszonym biciem serca spowodowanym okolicznościami, obrazami których nigdy nie zapomni. “Płonące łąki krwi” nie dają mu szansy spełnienia swoich obietnic. Prosi o pomoc, o zakrycie zimnych wspomnień przsączonych dreszczem. Podmiot nie jest w stanie utrzymać się w sferze wyższych potrzeb i uczuć gdyż nawiedzający go obraz kataklizmu moralnego i etycznego momentalnie je przydusza. Nawet w wizerunku kochanej osoby widzi oblepiający je wojenny pył - “tych lat gniewnych czarny pył”. Erotyk Pawlikowskiej zakończony jest także prośbą lecz w innym wymiarze. Podmiot akceptuje życie pozbawione podstawowych reguł jeśli tylko partner będzie wraz z nią egzystował jak “skrzypcowa muzyka” z głębi serca...

Wiersze posiadają identyczną tematykę obramowaną w całkowicie odmienne realia. Są pisane w natchnieniu zainspirowanym “drugą połową”. Pawlikowska-Jasnorzewska opisuje swoją miłość życia unosząc się ponad codzienność, odcina się od rutyny i obowiązków wzamian za potężne, zwalczające wszelkie problemy uczucie. Uważa, że poradzi sobie ze wszystkim z miłością u podstaw. Baczyński niestety próbując wyjść poza granice nadrzędnych czynności zostaje gwałtownie przywrócony do życia powszedniego. Uczucie które chce się z niego wydostać przytłaczane jest nieludzkim otoczeniem opiewającym w horror, brak wsparcia i strach. Poeci jednak zapewniają opisane uczucia wzamian pod dwoma różnymi warunkami które muszą spełnić ich ukochani.