Mowa weselna

Drodzy nowożeńcy! Szanowni goście!

Ktoś kiedyś mądrze powiedział, iż kochając marzy się o przyszłości.

I oto dzisiaj, dane jest nam być świadkami wielkiego wydarzenia, sakramentalnego – tak, otwierającego przed dwojgiem młodych ludzi wrota do ich wspólnego jutra.

Zapewne oboje zdają sobie sprawę jak trudnego wyzwania się podjęli.

Aczkolwiek wierzę, iż mu sprostają i pomimo wielu, nieuniknionych przeszkód, które napotkają na swojej drodze, na zawsze będą w stanie pielęgnować to, co ich łączy.
Mówię na zawsze, gdyż, tak często słyszane przez nas -,,aż do śmierci” zdaje mi się być niedorzeczne. To poniekąd kpina z miłości, lub obraz niewiedzy, iż wszystko, czego dotknie staje się nieśmiertelne.

Cytując słowa H. Jacksona Browna - ,,udane małżeństwo zależy od dwóch rzeczy: od znalezienia właściwej osoby i bycia właściwą osobą”.

Człowiek jako istota niedoskonała może się mylić, ale uważam, iż tak jak malarz, wie, kiedy znajduje odpowiedni model, muzyk wie, kiedy jego instrument jest nastrojony, tak każdy z nas w danym momencie zmuszony będzie pojąć istotę przeszywającego go, niby bez celu impulsu. Gdyż najważniejsze spotkania odbywają się w duszy, na długo przed tym nim spotkają się ciała. Jednak to dopiero ten drugi typ spotkań może rozbudzić impuls na tyle by sprawił, że to właśnie ta kobieta i ten mężczyzna zechcą się do siebie zbliżyć i stworzyć spójną, uzupełniającą się całość.

Nie chciałabym stawiać tutaj własnej lub wyczytanej w jakiś bardziej lub mniej wiarygodnych źródłach teorii, co jest miłością, a co nią nie jest. Zdaje mi się, iż każdy powinien się o tym sam przekonać i wszystkim tego serdecznie życzę. Abyśmy właśnie nie definicjami kreowali własne wyobrażenie o miłości, a własnymi wyobrażeniami i życiem definiowali miłość, ofiarowywali ja i doświadczali jej w rewanżu.

Kończąc moją mowę chciałabym życzyć nowożeńcom wszystkiego dobrego i unikając zbędnej, końcowej tezy, pozostawić przestrzeń dla miłości, która jak sądzę wybroni się sama...

Dziękuję