Porównanie króla Kreona i króla Edypa jako władców antycznych.

PORÓWNANIE KRÓLA KREONA I KRÓLA EDYPA JAKO WŁADCÓW
ANTYCZNYCH



Na początku porównania obydwóch bohaterów trzeba zauważyć,iż wspólną ich cechą jest ciążąca na nich klątwa bogów,dlatego każde ich przedsięwzięcie, każdy wybór musi zakończyć się klęską, co jest typowym przykładem ironii tragicznej występującej w sztuce antycznej.
Król Kreon był na swój sposób postacią tragiczną. Musiał wybierać pomiędzy działaniem, które nakazywało mu sumienie i uczucia rodzinne a decyzją konieczną do utrzymania autorytetu władzy. Wydając rozkaz królewski, zabraniający pochowania Polinejkesa, miał na celu dobro społeczne, gdyż uznał, że zaatakowanie przez niego Teb jest czynem zdrajcy. Opowiadając się tą decyzją za utrzymaniem silnej władzy i interesem państwa naraził się bogom, poświęcając prawo religijne nakazujące pochowanie zwłok zmarłego. Ponadto spowodował wejście w konflikt z prawem Antygony, narzeczonej swego syna Hajmona, która była również członkiem rodu królewskiego. Zmusił ją swą decyzją do opowiedzenia się za miłością do narzeczonego a miłością do brata, co jest swoistym dylematem życiowym, za co również ponosi on pełną odpowiedzialność.
Tragizmem Kreona było również to, iż słusznie uważał, że bratobójcza wojna może doprowadzić do anarchii a co za tym idzie do upadku królestwa. Sądził, że jest uprawniony do wydawania rozkazów w imieniu bogów, gdyż jako król jest ich prawowitym zastępcą na ziemi. Nie zmienia to jednak faktu, iż był władcą zaślepionym pychą, który nie widział jak bardzo krzywdzi najbliższych. Był człowiekiem gwałtownym, skorym do gniewu, nieustępliwym i pełnym podejrzliwości, przez co był postrzegany jako władca niesprawiedliwy. Kierowało nim zaślepienie i przesadne ambicje. W ogólnym rozrachunku zauważył on swój błąd. Niestety zbyt póżno, za co zapłacił straszliwą karę w postaci samobójczej śmierci żony i syna, czyli utraty najbliższych mu osób.
Kolejną postacią w twórczości Sofoklesa jest król Edyp. Był on charakterem zgoła odmiennym. Jako władca Teb dbał o swych poddanych. Szanował ludzi, którzy odwdzięczali mu się tym samym. Starał się rządzić najlepiej jak umiał, z całych swych sił. Jego charakter obrazowała olbrzymia troska o innych, kochał wręcz pomagać ludziom. Przekładało się to również na jego życie rodzinne tj. wielką i odwzajemnioną miłość do żony i swych dzieci.
Był postacią równie tragiczną jak król Kreon. Jako dziecko zostaje porzucony na pastwę losu w górach. Powodem tej strasznej decyzji rodziców była przepowiednia, która głosiła, że Edyp, gdy dorośnie zabije swego ojca i ożeni się ze swą matką. Na przekór wszystkiemu udaje mu się jednak przetrwać i dorosnąć. Niestety dowiaduje się o ciążącej na nim straszliwej klątwie i chcąc uniknąć jej spełnienia odchodzi od swych przybranych rodziców. W drodze do Teb, niczego nie świadomy, spotyka swego rodzonego ojca i na skutek sporu zabija go. Po pokonaniu okrutnego Sfinksa zostaje obwołany władcą Teb i poślubia swą matkę Jokastę. Pewnego dnia dowiedziawszy się od posłańca z Koryntu o całej prawdzie okalecza się i odchodzi.
Dramat tej postaci polega na tragicznych wyborach, które zniszczyły jego życie. Starał się zrobić wszystko by od tego uciec, myśląc, że mu się udało, nie wiedząc zarazem, że od przeznaczenia ucieczki nie ma. Okaleczając się i odchodząc chciał pokazać konsekwencje i odpowiedzialność ciążące na nim za zabicie własnego ojca i ożenek z matką. Można zaryzykować przypuszczenie, że inaczej potoczyłyby się jego losy gdyby przybrani rodzice wyjawili mu prawdę, co prowadzi z kolei do wniosku, iż są po części tak samo winni jak on sam.
Istotą obydwu postaci jest konflikt tragiczny, czyli starcie się dwóch sprzecznych racji a zwycięstwo którejkolwiek z nich musi prowadzić do tragicznych konsekwencji.
Król Edyp miał odmienny charakter, sposób działania i postępowania niż król Kreon. Bezsprzecznie jednak mieli jedną, łączącą ich, wspólną cechę. Otóż obaj sądzili, iż biorą sprawy w swoje ręce, byli przekonani o trafności swych decyzji i pewni, że są panami swego losu.
Niestety ich losy pokazały nam jak bardzo się mylili.