Refleksje na temat władców na podstawie pieśni XIV Jana Kochanowskiego i wiersza Czesława Miłosza pt. „Do polityka”.

Władca to osoba, która posiada olbrzymią siłę. Ma prawo do rządzenia światem. Od niej zależy istnienie wielu ludzi i rzeczy. W związku z tym powinna być idealna, bez żadnej skazy. Umieć być sprawiedliwym, rozsądnym, kompetentnym człowiekiem. Jeżeli od niego zależy tak wiele, powinna być wybrana z rozsądkiem. Wiele lat temu taka funkcje pełnili królowie, carowie, niekoniecznie wybierani przez lud, natomiast teraz są nimi politycy, prezydenci, wybierani przez obywateli.
W Pieśni XIV Jana Kochanowskiego występuje adresat w liczbie mnogiej, co oznacza, że jest skierowany do wielu władców „Wy...”, „A wam...”,. Natomiast podmiot liryczny ujawnia się w ostatniej zwrotce w pierwszej osobie, „ Więc ja...”. Dzieło jest pisane językiem charakterystycznym dla odrodzenia, co sprawia trudności w odczytaniu jego sensu. Utwór sprawia wrażenie pouczenia dla władców. Przypomina im jaka pełnia rolę w świecie, a także o jej nieprzeciętności. Osobistości te władają ludzkim losem, maja wpływ na ich życie. Od nich zależy, czy ludzie będą żyli w dobrobycie, czy też w nędzy. Zajęli miejsce Boga na ziemi, co przynosi im duży szacunek. Stając się władcami, stawali się równocześnie ojcami narodu, do których należy opieka nad nim. Nie mogą teraz zajmować się swoimi sprawami, lecz problemami wyższej wagi jakie posiada naród. Podmiot liryczny jednak przypomina, że ma nad sobą zwierzchnika i powinien uważać na swe czyny. Jest obserwowany na każdym kroku. Jego „Pan” jest sprawiedliwy i widzi wszystko. Przed nim nie ukryje się niczego, za dobre wynagradza, a za złe karze. Ujawniony pod koniec utworu podmiot liryczny uświadomi nam, że jego przeciętność w świecie usprawiedliwia go ze swych przewinień. One nie są tak ważne jak grzechy wielkich osobistości. W ten sposób pokazuje władcą jakie mogą ponieść konsekwencje swoich czynów. Za ich grzechy pokutują poddani, a za jego tylko on. Uświadamia im, co oznacza bycie władcą.
Utwór Czesława Miłosza pt. „Do polityka” jest znacznie przyjazny dla czytelnika, czysty i zrozumiały. Nie sprawia większych kłopotów z jego zrozumieniem. Tutaj adresatem jest pojedynczy polityk, w ten sposób podmiot liryczny próbuje zwrócić się do osób pełniących władze osobiście. Zwiększa to szanse na bezpośrednie dotarcie do konkretnych osobistości i wpłynięcie na ich dalsze czyny. Jest to typ wiersza zamkniętego, zaczyna się i kończy podobnym w znaczeniu sformułowaniem o polityku jako o zbrodniarzy czy bohaterze i władcą dobra albo zła. Autor w wierszu użył wielu pytań retorycznych, aby wzbudzić wyobraźnię czytelnika i zmusić go do głębszych przemyśleń. Wyrzuca mu, że jest człowiekiem zła, który jednocześnie trzyma w swoich rękach los ludzki. Jest anonimowy i niewiadomo jaki będą jego kolejne kroki, dobre czy złe. W następnych wersach kolejne pytanie, niewiedza, czy tez obawa o swój los. „Stój! Zadrżysz w sercu swoim! Nie umywaj rąk!” w ten sposób podmiot liryczny ostrzega polityka. Przypomina mu o jego sumieniu. Nakazuje ujawnić się, przestać być osoba anonimowa. Człowiek pełniący taka ważna funkcję powinien podpisywać się pod swoimi czynami. Od niego zależy przyszłość obywateli. Posiada w ręku „miecz”, którym może uczynić wszystko. „Ocalasz albo gubisz Pospolitą rzecz.” Określa go mianem egoisty mówiąc, że interesuje go los swój i swojej rodziny. Tylko wśród niej jest dobry. Po raz kolejny ostrzega go przed gniewem rodzin, które w razie niepowodzenie postanowień władcy przeklną go. W ostatniej zwrotce na koniec autor uświadamia polityka jaką potęgę posiada w ręku i dalsze istnienie zależy tylko od jego przyszłych poczynań.
Zarówno Pieśń Kochanowskiego jak i wiersz Miłosza łączą rozważania na temat władców i ich postępowań. Mimo dużego odstępu czasowego miedzy powstawaniem tych utworów, mają dużo cech wspólnych. Wnioskując stwierdzam, że problem sprawnego panowania władców istnieje od wieków, aż do dnia dzisiejszego. Podejrzewam, że tak szybko nie zniknie.